E'libr'o
E'libr'o
Eliza Orzeszko
Bon'a
sinjor'in'o
E'libr'o
Eliza Orzeszko
Bon'a Sinjor'in'o
El la pol'a traduk'is Kab'e
E'libr'o
Aranĝ'is: Frank'o Luin
ISBN 91-7303-008-2
ink'o@omnibus.se
Ink'o · Se-13542 TYRESÖ · Svedi'o
http://www.omnibus.se/ink'o
Novembr'o 2000
2
E'libr'o
Je la man'o konduk'at'a de Janowa, la edz'in'o de la mason'ist'o, la et'ul'o en'ir'is en la bel'a'n salon'o'n de sinjor'in'o Evelin'o Krzycka. Tim'ig'it'a kaj rav'it'a, ĝi trot'et'is per mal'grand'a'j paŝ'o'j sur la glit'ig'a parget'o kaj est'is pret'a — laŭ la cirkonstanc'o'j — eksplod'i per plor'o aŭ per rid'o. Ĝi'a'j koral'a'j lip'o'j trem'is kaj kun'tir'iĝ'is por plor'o; la grand'a'j safir'a'j pupil'o'j bril'is de mir'o kaj sci'vol'o, la bel'e skulpt'it'a'n frunt'o'n ĉirkaŭ'is dens'a'j, dens'a'j har'o'j de la kolor'o kaj bril'o de mal'hel'a or'o. Tio est'is kvin'jar'a knab'in'o, tre bel'a. Apud la vast'korp'a kaj fort'a vir'in'o, kiu konduk'is ŝi'n, ŝi simil'is en si'a perkal'a jup'o, long'a ĝis la ter'o, blank'a'n papili'o'n kun kun'met'it'a'j flug'il'o'j. Kelk'e da paŝ'o'j de la sojl'o ŝi ek'trem'is de terur'o kaj jam mal'ferm'is la buŝ'o'n por laŭt'a kri'o, sed subit'e la sent'o de tim'o ced'is al ĝoj'a impres'o: viv'eg'e el'ŝir'ant'e si'a'n man'o'n el la dik'a man'o de Janowa kaj sid'iĝ'ant'e sur la parget'o, ŝi komenc'is kri'i rid'ant'e kaj kares'e: Hund'et'o, hund'et'o! La unu'a renkont'o, antaŭ'dir'ant'a en la komenc'o katastrof'o'n, ricev'is tut'e amik'a'n karakter'o'n. La mal'grand'a grifon'o, kiu si'n ĵet'is al la en'ir'ant'o'j kun akr'a kaj pep'ant'a boj'ad'o, halt'is antaŭ la infan'o, sid'ant'a sur la plank'o, kaj komenc'is ĝi'n rigard'i per par'o da nigr'a'j, bril'ant'a'j, inteligent'a'j okul'o'j. La infan'o dron'ig'is en ĝi'a'j har'o'j, blank'a'j kaj long'a'j, si'a'j'n mal'grand'a'j'n, ruĝ'a'j'n man'et'o'j'n. Sed en la sam'a moment'o super la du est'aĵ'o'j, kon'iĝ'ant'a'j unu kun la ali'a, halt'is vir'in'o ĉirkaŭ kvar'dek'jar'a, brun'ul'in'o ankoraŭ bel'a, alt'a kaj nigr'e vest'it'a. La mason'ist'in'o, klin'it'a ĝis la plank'o, kis'is ŝi'a'n blank'a'n man'o'n.
—Helka! Kial vi ne kis'as la man'o'n de la sinjor'in'o! Oni rigard'u ŝi'n! Ŝi lud'as kun la hund'o! Vi'a sinjor'in'a moŝt'o ne koler'u! Ŝi est'as ankoraŭ tiel mal'saĝ'a!
Sed sinjor'in'o Evelin'o tut'e ne intenc'is koler'i. Kontraŭ'e, ŝi'a'j nigr'a'j okul'o'j, plen'a'j de fajr'o kaj kor'a sent'em'o, kun admir'o est'is fiks'it'a'j sur la vizaĝ'o de la infan'o, kiu'n Janowa lev'is al ŝi per si'a dik'a man'o. Helka hav'is nun larm'o'j'n en la safir'a'j pupil'o'j kaj per ambaŭ man'o'j si'n ten'is je la jup'o de Janowa.
—Ni far'is, vi'a sinjor'in'a moŝt'o, por la infan'o ĉio'n, kio'n ni pov'is, sed kompren'ebl'e ĉe mal'riĉ'a'j hom'o'j ŝi ne lern'is la ĝentil'ec'o'n… Nur nun Di'o donac'as al la orf'o…
—Orf'o! — ripet'is kor'tuŝ'it'e sinjor'in'o Evelin'o kaj, klin'it'a super la infan'o, vol'is kred'ebl'e pren'i ĝi'n sur la brak'o'j'n. Sed subit'e ŝi re'ir'is. Esprim'o de kompat'o aper'is sur ŝi'a vizaĝ'o.
—Mizer'a! Kiel ŝi est'as vest'it'a! — ek'kri'is ŝi — la jup'o long'a
ĝis la ter'o… Ŝi ek'rid'is.
—Kia dik'a ĉemiz'o! Kaj la har'o'j!… Ŝi hav'as bel'eg'a'j'n har'o'j'n, sed ĉu oni plekt'as la har'o'j'n de tia infan'o!… Kia'j dik'a'j ŝu'et'o'j kaj sen ŝtrump'o'j.
Ŝi rekt'ig'is si'n, tuŝ'is per la fingr'o arĝent'a'n sonor'il'o'n, ĉe kies akr'a long'a son'o Helka ek'rid'is, kaj Janowa larĝ'e mal'ferm'is la okul'o'j'n.
—Fraŭl'in'o'n Czernicka! — dir'is ŝi mal'long'e al la lake'o, aper'ant'a en la pord'o. Post unu moment'o, per rapid'a'j paŝ'o'j en'ir'is vir'in'o tri'dek'jar'a, vest'it'a per mal'vast'a vest'o, alt'a, mal'gras'a, kun mal'bel'a kaj velk'int'a vizaĝ'o, kun korv'e nigr'a'j har'o'j, kun'ig'it'a'j post la kap'o per testud'a komb'il'o. De la sojl'o ŝi'a'j viv'a'j okul'o'j ĵet'is sur la mason'ist'in'o'n kaj la al'konduk'it'a'n infan'o'n nub'a'n rigard'o'n, sed kiam ŝi proksim'iĝ'is al si'a sinjor'in'o, seren'iĝ'is ŝi'a rigard'o, kaj sur la mal'larĝ'a'j, velk'int'a'j lip'o'j aper'is humil'a kaj flat'em'a rid'et'o. Sinjor'in'o Evelin'o ekscit'it'e si'n turn'is al ŝi.
—Mi'a kar'a Czernicka, jen la infan'o, pri kiu mi parol'is kun vi hieraŭ. Rigard'u! Kia'j trajt'o'j… kia delikat'ec'o de la vizaĝ'kolor'o… kaj la okul'o'j… la har'o'j… se ŝi nur iom gras'iĝ'us kaj akir'us ruĝ'a'j'n vang'o'j'n, oni pov'us prezent'i ŝi'n al iu nov'a Rafael'o kiel model'o'n por Kerub'o… Kaj krom tio orf'in'o!… Vi sci'as, kiel mi trov'is ŝi'n ĉe tiu'j. bon'kor'a'j hom'o'j, en tiel mal'gaj'a loĝ'ej'o… mal'sek'a, mal'lum'a… Ŝi ek'bril'is tie antaŭ mi'a'j okul'o'j kiel perl'o inter bala'aĵ'o'j… Di'o send'is ŝi'n al mi… Sed, mi'a kar'a Czernicka, oni dev'as ŝi'n ban'i, komb'i, vest'i… Mi pet'as vi'n, post unu, post du hor'o'j, ne pli mal'fru'e, la infan'o dev'os hav'i tut'e ali'a'n aspekt'o'n.
Czernicka rid'et'is agrabl'e, kun admir'o kruc'is la man'o'j'n sur la brust'o kaj balanc'is la kap'o'n, por rapid'e jes'ig'i ĉio'n, kio'n dir'is ŝi'a sinjor'in'o. Sinjor'in'o Evelin'o est'is en plej bon'a humor'o. Bon'humor'a ankaŭ far'iĝ'is la serv'ist'in'o, kiu antaŭ moment'o en'ir'is mal'gaj'a kaj nub'a. Kiel antaŭ'e Helka antaŭ la hund'o, tiel nun ŝi sid'iĝ'is sur la plank'o antaŭ Helka kaj komenc'is babil'i, imit'ant'e la pep'ad'o'n de la infan'o. Post'e kun grand'a pen'o, zorg'e kaŝ'it'a, ŝi kapt'is Helkan sur si'a'j'n sek'a'j'n, energi'a'j'n brak'o'j'n, lev'is la knab'in'et'o'n de la plank'o, al'prem'is al la brust'o kaj el'port'is ŝi'n el la salon'o, kovr'ant'e ŝi'a'n vizaĝ'o'n per bru'a'j kis'o'j. Sinjor'in'o Evelin'o, radi'ant'a kaj apenaŭ halt'ig'ant'a la larm'o'j'n de la kor'tuŝ'o, parol'is ankoraŭ iom kun Janowa.
La mason'ist'in'o, kuraĝ'ig'it'a de la ekstrem'a bon'ec'o de la sinjor'in'o kaj ankaŭ kor'tuŝ'it'a, plor'is kaj du'a'n foj'o'n rakont'is la histori'o'n de Helka, orf'in'o de ŝi'a parenc'o, sam'e kiel ŝi'a edz'o, mason'ist'o, kiu mort'is, fal'int'e de trab'aĵ'o; baldaŭ post'e mort'is de la ĥoler'o li'a edz'in'o, la patr'in'o de Helka. Orf'in'o sen patr'o kaj sen patr'in'o! Ambaŭ vir'in'o'j, la vidv'in'o de riĉ'a sinjor'o kaj la edz'in'o de mason'ist'o, est'is kor'tuŝ'it'a'j ĝis larm'o'j ĉe la son'o de ĉi tiu vort'o. Sinjor'in'o Evelin'o tre laŭd'is la krist'an'a'n kompat'o'n de Janowa kaj de ŝi'a edz'o, kiu'j don'is ĉe si ŝirm'o'n al la mizer'a kaj tiel bel'a infan'o. Janowa, glor'ant'e la bon'kor'ec'o'n de sinjor'in'o Evelin'o, akcept'ant'a la infan'o'n sub si'a'n zorg'o'n, frot'is ĝis sang'a kolor'o per la manik'o de si'a bril'a lan'a kaftan'o la vang'o'j'n, jam sen tio ruĝ'a'j'n. Fin'e la mason'ist'in'o fal'us antaŭ sinjor'in'o Evelin'o sur la genu'o'j'n por kis'i la rand'o'n de ŝi'a vest'o, se sinjor'in'o Evelin'o ne halt'ig'us ŝi'n per la vort'o'j, ke nur antaŭ Di'o oni dev'as fal'i sur la genu'o'j'n; post'e ŝi pet'is la mason'ist'in'o'n, ke ŝi akcept'u kelk'e da rubl'o'j por aĉet'i bombon'o'j'n por la infan'o'j. Nun Janowa ek'rid'is tra la larm'o'j krud'e kaj gaj'e.
—Mi don'os al ili bombon'o'j'n! — ek'kri'is ŝi — ĉu ili est'as sinjor'a'j infan'o'j, ĉu ili bezon'as bombon'o'j'n! Se vi'a sinjor'in'a moŝt'o est'as tiel favor'a por ni, mi aĉet'os por Wicek ŝu'o'j'n kaj por Marylka kaj Kasi'a kap'tuk'o'j'n…
Fin'e ili adiaŭ'is unu la ali'a'n. Janowa, re'ven'ant'e hejm'e'n, ebl'e du'dek foj'o'j'n halt'is sur la strat'o'j de la urb'o, glor'ant'e al du'dek person'o'j la anĝel'a'n bon'ec'o'n kaj kompat'o'n de sinjor'in'o Evelin'o. Sinjor'in'o Evelin'o, post la for'ir'o de Janowa, du'on'kuŝ'iĝ'is sur la kanap'o kaj apog'is sur la bel'a man'o la frunt'o'n, vual'it'a'n per sopir'a kaj sam'temp'e agrabl'a medit'o. Pri kio ŝi pens'is? Kred'ebl'e pri tio, ke Di'o, sen'lim'e bon'a, send'is sur la mal'lum'a'n kaj mal'varm'a'n voj'o'n de ŝi'a viv'o varm'a'n kaj hel'a'n sun'a'n radi'o'n… Tia radi'o dev'is est'i de nun por ŝi la bel'a orf'in'o, okaz'e trov'it'a hieraŭ kaj hodiaŭ adopt'it'a kiel fil'in'o…
Ho, kiel ŝi am'os ĉi tiu'n infan'o'n! Ŝi sent'as tio'n per la pli rapid'a spir'ad'o de si'a brust'o, per la ond'ad'o la viv'o kaj jun'ec'o, kiu, ŝajn'as, subit'e plen'ig'is ŝi'a'n tut'a'n est'aĵ'o'n kaj kvazaŭ plen'blov'is la kor'o'n. Tiel mal'plen'e kaj enu'e est'is al ŝi en la mond'o, ŝi sent'is si'n tiel sol'a, tia tomb'a mal'varm'o jam ĉirkaŭ'is ŝi'n! Ŝi jam est'is rigid'iĝ'ont'a, jam proksim'iĝ'is la mal'jun'ec'o, mort'a apati'o aŭ mal'lum'a melankoli'o jam minac'is ŝi'n, kiam Di'o Zorg'ant'o pruv'is ankoraŭ unu foj'o'n, ke li gard'as, ke eĉ en plej profund'a mal'feliĉ'o oni ne dev'as perd'i la konfid'o'n al ĉi tiu gard'o… Czernicka nur rapid'e pur'ig'u kaj vest'u la anĝel'et'o'n…
La medit'o de sinjor'in'o Evelin'o est'is inter'romp'at'a de du vil'a'j pied'et'o'j, kiu'j grimp'ant'e sur ŝi'a'j'n genu'o'j'n, implik'iĝ'is en la punt'o'j de ŝi'a vest'o kaj per akr'a'j ung'eg'o'j ating'is ŝi'a'n man'o'n. Vek'it'a, ŝi sku'iĝ'is kaj per koler'a gest'o for'puŝ'is de si la trud'em'a'n hund'o'n. Li kompren'is ŝi'a'n koler'o'n kiel gaj'a'n ŝerc'o'n. Tro long'e li est'is am'at'a, por facil'e ek'kred'i la re'puŝ'o'n. Li
ĝoj'e pep'is kaj re'e per la vil'a'j pied'o'j ŝir'is ia punt'o'j'n kaj grat'is la atlas'a'n man'o'n de si'a sinjor'in'o. Sed tiu'n ĉi foj'o'n ŝi salt'e lev'iĝ'is de la kanap'o kaj sonor'ig'is.
—Fraŭl'in'o'n Czernicka! — ŝi dir'is al la aper'ant'a lake'o.
Czernicka en'kur'is spir'eg'ant'e, kun ruĝ'o sur la mal'hel'a'j vang'o'j, kun la manik'o'j supr'e'n'volv'it'a'j ĝis la kubut'o'j.
—Mi'a kar'a Czernicka! Mi pet'as vi'n, pren'u Elf'o'n, kaj li rest'u tie ĉe vi, en la vest'ej'o, por ĉiam. Li ŝir'as mi'a'j'n punt'o'j'n, enu'ig'as mi'n…
Kiam la serv'ist'in'o si'n klin'is por pren'i la hund'o'n, sur ŝi'a'j mal'larĝ'a'j lip'o'j glit'is strang'a rid'et'o. Est'is en ĝi iom da sarkasm'o, iom da mal'ĝoj'o. Elf ek'murmur'is, re'ir'is kaj vol'is for'kur'i de la ost'a'j man'o'j, li'n kapt'ant'a'j, sur la genu'o'j'n de si'a sinjor'in'o. Sed sinjor'in'o Evelin'o delikat'e for'puŝ'is li'n, kaj la ost'a'j man'o'j tiel fort'e li'n kapt'is, ke li ek'pep'is. Czernicka dum unu moment'o fiks'is rapid'a'n rigard'o'n sur la vizaĝ'o de la sinjor'in'o.
—Kiel ne'toler'ebl'a far'iĝ'is Elf… — murmur'et'is ŝi ne sen ŝancel'iĝ'o en la voĉ'o.
—Ne'toler'ebl'a! — ripet'is sinjor'in'o Evelin'o kaj kun gest'o de mal'kontent'ec'o al'don'is: — Mi ne kompren'as plu, kiel mi pov'is tiel am'i tia'n ted'a'n est'aĵ'o'n…
—Li est'is iam tut'e ali'a!
—Ĉu ne ver'e, Czernicka, li est'is tut'e ali'a? Li est'is iam bel'eg'a. Kaj nun…
—Nun li far'iĝ'is enu'ig'a…
—Terur'e enu'ig'a… Pren'u li'n en la vest'ej'o'n, kaj li ne montr'u si'n plu en la ĉambr'o'j. Czernicka est'is jam ĉe ia sojl'o, kiam ŝi re'e ek'aŭd'is:
—Kar'a Czernicka!
Ŝi re'turn'is si'n kun humil'a rapid'ec'o kaj flat'a rid'et'o.
—Kaj ni'a knab'in'o.?
—Ĉio est'os far'it'a laŭ vi'a'j ordon'o'j, sinjor'in'o. En la ban'ej'o la ban'o jam est'as pret'a, Paŭl'in'o ban'os Helkan…
—Fraŭl'in'o'n! — kvazaŭ ne'vol'e inter'romp'is sinjor'in'o Evelin'o.
—Fraŭl'in'o'n… Mi tranĉ'as vest'et'o'n el la blu'a kaŝmir'o, tiu en la komod'o…
—Mi sci'as, sci'as…
—Kazimirino kur'is en la butik'o'n de ŝu'o'j, Janowan mi send'is en la magazen'o'n de pret'a tol'aĵ'o… la vest'et'o'n mi dum'e almenaŭ du'on'kudr'os: mi nur pet'as vi'n, sinjor'in'o, pri punt'o'j, ruband'o'j kaj mon'o por ĉio.
Da punt'o'j, ruband'o'j, tul'o'j, gaz'o'j, kaŝmir'o'j, atlas'o'j mult'e est'is en la ŝrank'o'j kaj komod'o'j, plen'ig'ant'a'j kelk'e da ĉambr'o'j de la vast'a kaj bel'e aranĝ'it'a somer'dom'o de sinjor'in'o Evelin'o. Czernicka sufiĉ'e long'e mal'ferm'is kaj ferm'is la ŝrank'o'j'n kaj tir'kest'o'j'n, ne ĉes'ant'e eĉ dum unu minut'o prem'i en la man'o bank'a'n bilet'o'n de alt'a valor'o. Post'e en la vest'ej'o oni aŭd'is grand'a'n bru'o'n de akr'a marĉand'ad'o kaj aĉet'ad'o; post'e grand'a part'o de objekt'o'j, el'pren'it'a'j el la ŝrank'o'j kaj komod'o'j, kaj part'o de la valor'o de la bank'a bilet'o mal'aper'is en sen'fund'a kofr'o — person'a propr'aĵ'o de la ĉambr'ist'in'o. Fin'e, kun seren'a vizaĝ'o, vid'ebl'e kontent'a de la profit'o, ricev'it'a de la ven'o de la orf'in'o en la dom'o'n, ŝi komenc'is rapid'e du'on'kudr'i kaj fiks'i per pingl'o'j la rapid'e prepar'at'a'n vest'o'n. Nur en la sekv'ant'a tag'o tajlor'o'j, ŝu'ist'o'j kaj kudr'ist'in'o'j dev'is komenc'i la efektiv'a'n labor'o'n por la vest'ar'o de la fraŭl'in'o. Dum'e la fraŭl'in'o jam ban'it'a kaj komb'it'a, sed ankoraŭ en dik'a ĉemiz'o kaj nud'pied'a, sid'is en la ĉambr'o de Czernicka sur la plank'o kaj inter plej kor'a'j kares'o'j kun Elf ŝajn'is forges'i pri la tut'a mond'o.
Pri la tut'a mond'o forges'is ankaŭ sinjor'in'o Evelin'o, dron'ant'a en profund'a medit'o. La medit'o'n neni'o plu inter'romp'is nun. En la vast'a salon'o, bril'ant'a de la spegul'o'j, pentr'aĵ'o'j kaj punc'a'j damaskoj, reg'is profund'a silent'o. Tra la du'on'mal'ferm'it'a'j pord'o'kurten'o'j oni pov'is vid'i kelk'e da pli grand'a'j kaj pli mal'grand'a'j ĉambr'o'j, ankaŭ dron'ant'a'j en silent'o kaj du'on'lum'o. La oblikv'a'j radi'o'j de la sub'ir'ant'a somer'a sun'o, penetr'ant'a'j tra la fend'o'j de la mal'lev'it'a'j tabul'et'kurten'o'j, glit'is tie ĉi kaj tie sur la mur'o'j, tapiŝ'o'j kaj or'it'a'j kadr'o'j de la pentr'aĵ'o'j.
De ekster'e flug'is odor'o'j de la flor'ant'a'j roz'uj'o'j kaj pep'ad'o de la bird'o'j; pli profund'e, en la manĝ'o'ĉambr'o, mal'laŭt'e sonor'is la teler'o'j, dis'met'at'a'j por la vesper'manĝ'o.
Sinjor'in'o Evelin'o medit'is pri si'a mal'feliĉ'o. Ŝi tut'e ne tro grand'ig'is, pens'ant'e, ke ŝi est'as tre mal'feliĉ'a. Efektiv'e, vidv'in'o jam de mult'a'j jar'o'j, sen infan'o'j, posed'ant'a kor'o'n varm'eg'a'n, sol'a, ŝi eĉ ne est'is sufiĉ'e riĉ'a, por ke ŝi pov'u ĉiam viv'i tie, kie la viv'o prezent'is al ŝi plej mult'e da al'log'o'j kaj mal'plej mult'e da mal'ĝoj'o kaj enu'o. Ŝi'a posed'aĵ'o est'is, ver'e, sufiĉ'e grand'a, tamen divers'a'j mon'a'j afer'o'j al'forĝ'is ŝi'n iu'foj'e por iom da temp'o al lok'o tiel mal'bel'a, mal'ĝoj'a kaj enu'ig'a, kia est'is Ongrod. Precip'e en la nun'a moment'o en la bel'a kaj vast'a bien'o, kiu'n ŝi posed'is en la ĉirkaŭ'aĵ'o de Ongrod okaz'is io ekster'ordinar'a. Est'is tie iu'j kontrakt'o'j far'ot'a'j, ŝuld'o'j pag'ot'a'j, ne'evit'ebl'a'j el'spez'o'j por la mastr'um'o — kaj ĉio ĉi sen'ig'is sinjor'in'o'n Evelin'o'n je la ebl'ec'o, for'vetur'i ekster'land'o'n, aŭ almenaŭ loĝ'i en la plej grand'a urb'o de la land'o. Ŝi pas'ig'is ĉi tie jam du jar'o'j'n, jar'o'j'n mal'facil'a'j'n kaj lac'ig'a'j'n. Fremd'a por ĉio kaj por ĉiu'j, ĉirkaŭ'at'a de la proz'a'j vid'aĵ'o'j de mal'grand'a urb'o, sopir'ant'a al alt'a'j art'ist'a'j ĝu'o'j, kiu'j est'is ĝis nun la plej grand'a al'log'o de ŝi'a viv'o kaj je kiu'j ĉi tie ŝi kompren'ebl'e est'is tut'e sen'ig'it'a, ŝi viv'is kiel ermit'in'o. ferm'it'a en si'a somer'dom'o kun si'a'j pentr'aĵ'o'j, fortepian'o, Czernicka kaj Elf. Ŝi'a viv'o ĉi tie est'is tiom pur'a kiom mal'ĝoj'a, tamen la trankvil'o de la konscienc'o ne est'is komplet'a. Ŝi far'is neni'o'n bon'a'n kaj riproĉ'is tio'n al si oft'e kaj akr'e. La dezir'o far'i bon'o'n est'is unu el la plej viv'e vibr'ant'a'j kord'o'j de ŝi'a anim'o. La bon'farad'o ating'is ĉe ŝi grad'o'n de pasi'o kaj mult'foj'e, mult'foj'e en la viv'o al'port'is al ŝi moral'a'j'n ĝu'o'j'n, anstataŭ'ant'a'j'n la feliĉ'o'n, kiu'n ŝi renkont'is neniam. Sed… est'is tiel ali'lok'e. Ĉi tie ŝi eĉ ne sci'is, kiel kaj kio'n far'i por sat'ig'i la plej profund'a'n bezon'o'n de si'a nobl'a kor'o. Ver'e, de temp'o al temp'o, al tiu'j aŭ al ali'a'j ŝi don'is mal'avar'a'j'n almoz'o'j'n, sed tio ne plen'ig'is ŝi'a'n temp'o'n, ne kontent'ig'is la kor'o'n kaj la konscienc'o'n. Ŝi kutim'is al la bon'farad'o de la 10 grand'a'j urb'o'j, labor'em'a, ag'em'a, plen'um'at'a sub la direkt'o de kler'a'j pastr'a'j gvid'ant'o'j, kiu'j konduk'is la bon'far'ant'o'j'n al la sub'tegment'o'j de alt'a'j dom'o'j, en la sub'ter'a'j'n mal'lum'a'j'n loĝ'ej'o'j, en la rifuĝ'ej'o'j'n kaj azil'o'j'n, al la tabl'o'j kun arĝent'a'j plad'o'j, lok'it'a'j en la vestibl'o'j de la preĝ'ej'o'j k. t. p. Mank'o de la manier'o'j tiel bon'far'i turment'is ŝi'n kaj verŝ'is unu gut'o'n plu en ŝi'a'n mal'dolĉ'a'n pokal'o'n. Subit'e en Ongrod oni fond'is societ'o'n de tiel nom'at'a'j bon'far'em'a'j vir'in'o'j. Sinjor'in'o Evelin'o, kiel la plej riĉ'a kred'ebl'e loĝ'ant'in'o de la urb'o, est'is invit'it'a part'o'pren'i en la ag'ad'o de la societ'o. Tio est'is la unu'a ĝoj'o, kiu'n ŝi ĝu'is post du'jar'a soif'o. Ŝi do pov'os far'i bon'o'n! La fort'o'j de la kor'o, da kiu'j ŝi tiom sent'is en si, trov'os por si for'flu'o'n!
Ŝi'a okul'o verŝ'os ankoraŭ, kiel iam, larm'o'j'n de la kompat'o kaj kor'tuŝ'ec'o, vid'ant'e la hom'a'n mizer'o'n! Ŝi'a'j'n orel'o'j'n kares'os dank'a'j kaj ben'a'j vort'o'j de tiu'j, inter kiu'j ŝi aper'os kiel anĝel'o de help'o kaj konsol'o! Ŝi tuj ven'is al la al'vok'o. Oni montr'is al ŝi la kvartal'o'n de la urb'o, kie ŝi dev'is serĉ'i la mizer'ul'o'j'n. Ŝi serĉ'is. Serĉ'ant'e ŝi ven'is foj'e en la dom'o'n, loĝ'at'a'n de la famili'o de la mason'ist'o, kaj ek'vid'is Helkan. La infan'o si'n prezent'is al ŝi en pentr'ind'a poz'o; ĝi lud'is, ŝajn'as, kun hund'o aŭ kat'o, aŭ ebl'e ĝi sid'is antaŭ la sojl'o de la dom'o kaj ĝi'a'j'n har'o'j'n komb'is la sun'a'j radi'o'j; aŭ ebl'e, mir'ig'it'a de la aper'o de kaleŝ'o, ĉeval'o'j kaj bel'a elegant'a sinjor'in'o, halt'is ĉe la sojl'o kiel ŝton'ig'it'a kaj fiks'is sur ŝi si'a'j'n pupil'o'j'n, en kiu'j ŝi ek'vid'is la varm'eg'a'n blu'o'n de la ital'a ĉiel'o — unu'vort'e, ĝi tuj ŝajn'is al ŝi ne'ordinar'a kaj bel'a. Ŝi al'met'is si'a'j'n lip'o'j'n al la vang'o'j de la infan'o, sur kiu'j est'is ankoraŭ rest'aĵ'o'j de ĵus manĝ'it'a gri'a sup'o kun lard'o; sed malgraŭ tio ŝi'a kor'o komenc'is bat'i pli viv'e, kaj ĉe la son'o de la vort'o: ”orf'o!”, dir'it'a de Janowa, larm'o de kompat'o kaj kor'tuŝ'ec'o aper'is en ŝi'a'j okul'o'j. Ŝi ek'dezir'is la infan'o'n, ŝi ek'dezir'is ĝi'n kiel si'a'n ekskluziv'a'n propr'aĵ'o'n, kun entuziasm'o kaj fort'o de anim'o pasi'a kiel vulkan'o, kaj sol'a kiel ŝip'o, erar'ant'a sur la mar'a'j vast'aĵ'o'j dum vent'eg'o… Nun la objekt'o de ŝi'a'j dezir'o'j jam est'is sub ŝi'a tegment'o. Oni don'is
ĝi'n al ŝi por ĉiam kaj, ver'e, sen mal'facil'aĵ'o'j! Nun, am'ant'e la infan'o'n, ŝi trankvil'ig'os si'a'n sopir'ant'a'n anim'o'n, kontent'ig'os si'a'n konscienc'o'n, kiu ordon'as al ŝi far'i bon'o'n!… Sed kie ĝi est'as, la bel'a infan'o? Kie est'as la anĝel'o de la konsol'o kaj trankvil'ig'o, send'it'a de la Providenc'o? Kial Czernicka ne al'konduk'is ŝi'n ankoraŭ? Mizer'ul'in'o! Kred'ebl'e ŝi ankoraŭ ne est'as vest'it'a! Sed cert'e ŝi jam est'as lav'it'a kaj ban'it'a. Ni ir'u en la ĉambr'o'n de Czernicka ĉirkaŭ'pren'i, kis'i la infan'o'n, kares'e al'prem'i ĝi'n al la kor'o…
Ŝi salt'e lev'iĝ'is de la kanap'o, kur'is tra la salon'o kaj en la mez'o de la voj'o, kun la man'o'j kruc'it'a'j sur la brust'o, halt'is. En la kontraŭ'a pord'o Czernicka aper'is, konduk'ant'e je la man'o Helkan, sed kiel ŝanĝ'it'a'n! Kia metamorfoz'o! La blank'a papili'o kun kun'met'it'a'j flug'il'et'o'j far'iĝ'is bril'a kolibr'o. Ruĝ'a'j ruband'o'j, kvazaŭ plum'o'j aŭ flug'il'et'o'j, vari'e kolor'ig'is la blu'a'n vest'o'n. El la lanug'o de la blank'a'j punt'o'j si'n el'ig'is rond'a'j pied'et'o'j en mal'vast'a'j ŝtrump'et'o'j, delikat'a'j kiel arane'a ret'o, kaj mal'aper'ant'a'j en mal'grand'a'j blu'a'j ŝu'o'j; la fajr'a'j har'o'j komb'it'a'j, parfum'it'a'j, est'is kun'ig'it'a'j per testud'a buk'o. Tim'ig'it'a kaj rav'it'a de la elegant'a vest'o, ebri'ig'it'a de la bon'odor'o, el'iĝ'ant'a el ŝi'a'j har'o'j kaj punt'o'j, Helka star'is ĉe la sojl'o de la salon'o kun plor'a grimac'o sur la lip'o'j. Tim'ant'e ĉif'i la vest'o'n, ŝi dis'etend'is en la aer'o si'a'j'n mal'gras'a'j'n brak'o'j'n; ŝi'a'j ne'kuraĝ'a'j kaj mal'sek'a'j okul'o'j jen si'n mal'lev'is al la luks'a'j ŝu'et'o'j, jen lev'is si'n al la vizaĝ'o de sinjor'in'o Evelin'o. Sinjor'in'o Evelin'o salt'is al la infan'o kaj, ĉirkaŭ'pren'int'e ĝi'n, nur nun komenc'is ĝi'n kovr'i per varm'eg'a'j kis'o'j. Post'e ŝi konduk'is Helkan en la manĝ'o'ĉambr'o'n, kie ŝi sid'iĝ'is kun ŝi ĉe la tabl'o kun bel'a porcelan'o kaj bon'gust'a'j frand'aĵ'o'j. Post du'on'hor'o Czernicka, en'ir'ant'a en la manĝ'o'ĉambr'o'n, trov'is Helkan sid'ant'a sur la genu'o'j de la nov'a zorg'ant'in'o kaj jam tut'e intim'a kun ŝi. La ekstrem'a bon'ec'o kaj sent'em'a kor'o de sinjor'in'o Evelin'o rapid'e verŝ'is en la kor'o'n de la infan'o kuraĝ'o'n kaj konfid'o'n. Kun vang'o'j iom ŝmir'it'a'j per gras'o, sed ĉi tiu'n foj'o'n ne per gri'a sup'o kun lard'o, sed per kuk'o kaj konfit'aĵ'o'j, ŝi etend'is si'a'n mal'grand'a'n fingr'et'o'n al divers'a'j objekt'o'j, ĝis nun ne'kon'at'a'j, kaj demand'is pri ili'a nom'o.
—Kio est'as tio, sinjor'in'o, kio?
—Tas'o — respond'is sinjor'in'o Evelin'o.
—Tasjo… — kun iom da pen'o ripet'is Helka.
—Kaj franc'e: la tass'e.
—Tas, tass, tas-tas-tas! — pep'is Helka.
La vir'in'o kaj la infan'o ŝajn'is est'aĵ'o'j perfekt'e feliĉ'a'j. Czernicka kun si'a glas'o da te'o, for'las'ant'e la manĝ'o'ĉambr'o'n, rid'et'is laŭ si'a ordinar'a manier'o, iom sarkasm'e, iom melankoli'e.
Tia est'is la unu'a tag'o de la est'ad'o de Helka en la dom'o de sinjor'in'o Evelin'o, kaj ĝi'n sekv'is long'a vic'o da tag'o'j simil'a'j aŭ ebl'e ankoraŭ pli feliĉ'a'j por la vir'in'o kaj por la infan'o. Ili amuz'iĝ'is bon'eg'e. En la somer'a'j monat'o'j tra la bel'a ĝarden'o, ĉirkaŭ'ant'a la somer'dom'o'n, de la maten'o ĝis la vesper'o preskaŭ flug'is la knab'in'et'o, simil'a al vari'kolor'a kolibr'o. Mal'grand'a'j ŝi'a'j pied'o'j, en elegant'a'j ŝu'et'o'j kur'is sur sabl'it'a'j voj'et'o'j ĉirkaŭ bed'o'j, plen'a'j de flor'o'j; ŝi'a kap'o kovr'it'a de la or'a'j har'o'j kaj ornam'it'a per flor'o'j glit'is super la mal'alt'a'j grup'o'j de verd'aĵ'o, kvazaŭ super'aer'a, anĝel'a fenomen'o. La pep'ad'o kaj rid'o de la infan'o son'is mal'proksim'e'n, ĝis trans la fer'a'j'n krad'o'j'n, apart'ig'ant'a'j'n la ĝarden'o'n de la ekster'urb'a strat'o. Sinjor'in'o Evelin'o, sid'ant'e sur la vast'a bel'a balkon'o, dum tut'a'j hor'o'j forges'is pri la libr'o, ten'at'a en la man'o, sekv'is per la rigard'o la subtil'a'n, mal'pez'a'n, elegant'a'n est'aĵ'o'n, kapt'is per la orel'o ĉiu'n son'o'n de ŝi'a'j pep'ad'o kaj rid'o, kaj iu'foj'e ŝi kur'is mal'supr'e'n de la ŝtup'ar'o de la balkon'o kaj komenc'is persekut'i ŝi'n sur la voj'et'o'j de la ĝarden'o. Tiam dum la infan'a lud'o, al kiu ŝi ŝajn'is si'n don'i per la tut'a kor'o, oni pov'is plej bon'e rimark'i, kiom da fort'o'j kaj da viv'o est'is ankoraŭ en ĉi tiu jam ne'jun'a vir'in'o. Ruĝ'iĝ'is ŝi'a'j vang'o'j, la nigr'a'j okul'o'j brul'is, la tali'o ricev'is infan'a'n graci'ec'o'n. kaj fleks'ebl'ec'o'n. La persekut'o fin'iĝ'is ordinar'e tia'manier'e, ke Helka si'n ĵet'is sur la kol'o'n de sinjor'in'o Evelin'o; sekv'is reciprok'a'j kares'o'j kaj long'a sid'ad'o sur la herb'a tapiŝ'o, inter flor'o'j, el kiu'j ili kun'met'is buked'o'n kaj kron'o'j'n. Trans la fer'a'j krad'o'j la pas'ant'o'j oft'e halt'is, pen'ant'e tra la tru'o'j vid'i la bel'a'n grup'o'n. Ĝi ŝajn'is tiom pli bel'a, ke ĝi'a fon'o est'is palac'et'o, pentr'ind'e blank'a mez'e de la ĝarden'o, tiom pli kor'tuŝ'ant'a, ke oni sci'is, ke la vir'in'o ne est'as la patr'in'o de la infan'o. La du est'aĵ'o'j, fremd'a'j per la sang'o kaj tiel intim'e kun'ig'it'a'j, far'is plej grand'a'n impres'o'n dum la blank'a'j vintr'a'j tag'o'j, kiam ili en'ir'ad'is en la plen'plen'a'n preĝ'ej'o'n de la urb'o. Al la et'ul'in'o. tut'a en atlas'o'j kaj cign'a'j lanug'o'j, kaj al la vir'in'o, en zibel'o'j kaj velur'o, si'n turn'is tiam kelk'e da mil'o'j da hom'a'j okul'o'j. La infan'o'n, nun ĉiam ruĝ'a'n kaj rid'et'ant'a'n, oni kompar'is kun roz'o, el'iĝ'ant'a el sub la neĝ'o; sed kia'n kompar'o'n oni pov'is trov'i por la zorg'ant'in'o? Oni nom'is ŝi'n simpl'e sankt'a! Per tia zorg'o kaj am'o ĉirkaŭ'i infan'o'n fremd'a'n, de mal'alt'a de'ven'o, orf'o'n! Tiel uz'i si'a'n riĉ'aĵ'o'n, — ver'e, tio est'is ind'a de admir'o. Kaj efektiv'e ĉiu'j admir'is sinjor'in'o'n Evelin'o'n, ĉiu'foj'e, kiam ŝi'a seren'a kaj medit'em'a vizaĝ'o pas'is tra la flank'a nav'o de la bel'eg'a templ'o; Janowa, star'ant'a ĉe la pord'o puŝ'at'a de entuziasm'o, per la tut'a fort'o de si'a'j ambaŭ kubut'o'j dis'puŝ'is la popol'amas'o'n, bru'e fal'is sur la genu'o'j'n, dron'ig'is si'a'n rigard'o'n en la vid'ebl'a por ŝi supr'o de la grand'a altar'o, kaj viŝ'ant'e per la manik'o de si'a fest'a kaftan'o larm'o'j'n sur la ruĝ'a vizaĝ'o, preĝ'is preskaŭ laŭt'e:
—Kaj la etern'a feliĉ'o lum'u al ŝi dum jar'cent'o'j de jar'cent'o'j, am'e'n.
Sen'dis'iĝ'a'j tag'e, ili ne for'las'is unu la ali'a'n ankaŭ nokt'e. La mal'grand'a, el nuks'arb'o skulpt'it'a lit'o de Helka, ver'a majstr'o-verk'o de la lign'aĵ'ist'a art'o, est'is lok'it'a sen'per'e apud la lit'o de sinjor'in'o Evelin'o. En ĝi, sen'vest'ig'it'a per la propr'a'j man'o'j de la zorg'ant'in'o kaj vest'it'a per batist'a nokt'a ĉemiz'et'o, Helka ek'dorm'is ĉiu'tag'e sur delikat'a tol'aĵ'o, kovr'it'a per brod'aĵ'o'j. Seren'a, rid'et'ant'a dorm'o de perfekt'e feliĉ'a est'aĵ'o! Sinjor'in'o Evelin'o, kuŝ'ig'ant'e ŝi'n por la dorm'o, far'is super ŝi en la aer'o la sign'o'n de la kruc'o, kaj kiam Czernicka dis'met'is ia lit'kovr'il'o'n en pentr'ind'a'j'n drapir'aĵ'o'j'n, la sinjor'in'o dir'is:
—Kiel bel'a ŝi est'as, kar'a Czernicka!
—Kiel anĝel'et'o — respond'is la ĉambr'ist'in'o.
Iu'foj'e Helka, ankoraŭ ne dorm'ant'a, aŭd'is la inter'parol'ad'o'n, kaj el la blank'a'j lanug'o'j de la lit'o eksplod'is infan'a rid'o, inter'romp'at'a de ek'kri'o'j:
—La sinjor'in'o est'as pli bel'a, pli bel'a, pli bel'a!
—Kio'n ŝi delir'as, Czernicka! — kun profund'a kontent'ec'o rid'et'is sinjor'in'o Evelin'o.
—Kiel saĝ'a est'as la infan'o! Kiel ĝi am'as vi'n! — mir'is Czernicka.
Sam'temp'e, dum tut'a'j tag'o'j kaj vesper'o'j, en la salon'o, ĝarden'o kaj dorm'o'ĉambr'o preskaŭ sen'inter'romp'e hav'is lok'o'n la eduk'o de Helka. Sinjor'in'o Evelin'o instru'is ŝi'n parol'i franc'e, graci'e paŝ'i, sid'i kaj manĝ'i, bel'e vest'i la pup'o'j'n, gust'o'plen'e kun'met'i la kolor'o'j'n, si'n kuŝ'ig'i por la dorm'o en ĉarm'a poz'o, kruc'i la man'o'j'n kaj lev'i la okul'o'j'n al la ĉiel'o dum la preĝ'o.
Ĉiu'j ĉi instru'o'j est'is don'at'a'j kaj akcept'at'a'j en perfekt'a reciprok'a harmoni'o kaj amik'ec'o. En lud'o'j kaj ŝerc'o'j la infan'o kler'iĝ'is rapid'e kaj gaj'e: post unu'jar'a rest'ad'o en la dom'o de la zorg'ant'in'o, Helka jam flu'e babil'is franc'e, sci'is memor'e mult'a'j'n franc'a'j'n preĝ'o'j'n kaj vers'aĵ'o'j'n. Kiam ŝi kur'is, ir'is aŭ manĝ'is, Czernicka, rigard'ant'e ŝi'n, dir'is kun admir'o al la sinjor'in'o:
—Kia'j mov'o'j! kia graci'o! Ver'e, oni pov'us pens'i, ke la fraŭl'in'o nask'iĝ'is en palac'o!…
—Donac'o de Di'o, mi'a Czernicka — respond'is sinjor'in'o Evelin'o.
Sed la plej grand'a'n admir'o'n de sinjor'in'o Evelin'o kaŭz'is la ekster'ordinar'a sent'o pri la bel'o, kiu si'n montr'is en ŝi pli kaj pli klar'e. Efektiv'e, Helka ricev'is inklin'o'n al la elegant'a'j kaj bel'a'j objekt'o'j, inklin'o'n, preskaŭ simil'ant'a'n al pasi'o. Plej mal'grand'a'n disonanc'o'n de la kolor'o'j ŝi tuj rimark'is, plej subtil'a tavol'o de polv'o sur la plank'o ekscit'is ŝi'a'n abomen'o'n. Ŝi jam bon'eg'e taks'is la grad'o'n de la bel'ec'o de ĉiu mebl'o; kiam ŝi est'is lac'a kaj vol'is ripoz'i, ŝi sci'is elekt'i kaj montr'i al la mastr'in'o de la dom'o la plej komfort'a'n mebl'o'n; kelk'e da foj'o'j ŝi verŝ'is mal'dolĉ'a'j'n larm'o'j'n, kiam oni al'port'is al ŝi ŝu'et'o'j'n ne tiel bel'a'j kiel tiu'j, pri kiu'j ŝi rev'is. Sinjor'in'o Evelin'o kun plezur'o rigard'is la rapid'a'n evolu'o'n de la estetik'a'j inklin'o'j de la infan'o.
—Mi'a Czernicka — dir'is ŝi — kia'n em'o'n ŝi hav'as al ĉio, kio est'as bel'a, kia'n delikat'a'n natur'o'n kaj sent'em'o'n al ĉiu tuŝ'o de la ekster'a mond'o! Di'o mi'a, se mi pov'us pren'i ŝi'n kun mi Ital'uj'o'n! Kiel feliĉ'a est'us la et'ul'in'o sub la bel'a ital'a ĉiel'o, en la dolĉ'a klimat'o, inter la bel'eg'a'j vid'aĵ'o'j de la ital'a natur'o…
La rev'o, vetur'i kun Helka Ital'uj'o'n, pli'fort'iĝ'is ankoraŭ en sinjor'in'o Evelin'o, kiam iu'tag'e ŝi mal'kovr'is en la infan'o talent'o'n, rimark'ind'a'n, grand'a'n talent'o'n por la kant'ad'o. Helka fin'is tiam jam si'a'n ok'a'n jar'o'n kaj est'is en la dom'o de sinjor'in'o Evelin'o preskaŭ tri jar'o'j. Foj'e, en seren'a aŭtun'a tag'o, Helka por unu moment'o las'it'a sol'a, sid'is sur la balkon'o inter amas'o da kusen'o'j, al'port'it'a'j tie'n por ŝi, kaj ornam'ant'e pup'o'n, preskaŭ sam'e grand'a'n kiel ŝi mem, sed ankoraŭ pli luks'e vest'it'a'n, kant'et'is unu el la mult'e'nombr'a'j franc'a'j kant'o'j, kiu'j ŝi sci'is memor'e. Iom post iom tio far'iĝ'is ver'a kant'ad'o; la pup'o fal'is el ŝi'a'j man'o'j sur la kusen'o'j'n, kaj Helka, turn'int'e la okul'o'j'n al la ĉiel'o, kun la man'o'j kruc'it'a'j sur la brust'o, laŭt'e kaj plend'e kant'is:
Le papillon s'en'vol'a.
La ros'e blanche s'effeuilla.
La la la la la la la…
Ŝi'a voĉ'o est'is pur'a kaj fort'a. En la varm'eg'e am'at'a kaj kares'at'a infan'o vek'iĝ'is sen'dub'e kor'a sent'em'o kaj kompat'em'o, ĉar la mal'ĝoj'a'n histori'o'n de la roz'o ŝi kant'is kun tia am'a sent'o, ke ŝi'a et'a brust'o lev'iĝ'is alt'e kaj sur la mal'hel'e'or'a'j okul'har'o'j ek'bril'is larm'o. Sinjor'in'o Evelin'o, ne'vid'at'e observ'ant'a ŝi'n tra la fenestr'o de la salon'o, dron'is en admir'o kaj de tiu tag'o komenc'is dum la vesper'o'j instru'i al ŝi la muzik'a'n art'o'n.
Ĉiu'vesper'e en la mal'grand'a ĉambr'o de Czernicka lamp'o brul'is sur la tabl'o, la mur'horloĝ'o unu'ton'e tiktak'is super la sen'fund'a kofr'o, post kurten'o'j est'is vid'ebl'a lit'o, simpl'e aranĝ'it'a. Silent'e est'is tie. Tri kudr'ist'in'o'j dorm'et'is super si'a labor'o aŭ mal'laŭt'e, mal'laŭt'e murmur'et'is en la najbar'a ĉambr'o: el la profund'o de la dom'o, el la salon'o flug'is apart'a'j, long'a'j ton'o'j de la fortepian'a'j klav'o'j, tuŝ'at'a'j unu post ali'a. De temp'o al temp'o ek'son'is: f, g, h k.t.p., laŭt'e el'parol'at'a de sinjor'in'o Evelin'o; iu'foj'e gam'o de infan'a rid'o ĵet'is kelk'e da arĝent'a'j ton'o'j, aŭ est'is aŭd'ebl'a infan'a kant'o, mal'laŭt'ig'it'a de la inter'spac'o:
La ros'e blanche s'effeuilla.
La la la la la la la…
Sur la hel'a fon'o, lum'ig'it'a de la lamp'o, la figur'o de la ĉambr'ist'in'o, alt'a, mal'dik'a, en mal'vast'a vest'o, kun la komb'il'o, alt'e super'star'ant'a la kap'o'n, prezent'is mal'hel'a'j'n kaj akr'a'j'n kontur'o'j'n. Ĉe ŝi'a'j pled'o'j, sur mol'a, bel'a pied'kusen'o, kun'tir'iĝ'int'a kaj mal'gaj'a kuŝ'is Elf. Ŝi'a'j sek'a'j brak'o'j, en mal'vast'a'j manik'o'j kaj ŝi'a'j long'a'j, ost'a'j man'o'j rapid'e kaj lert'e si'n mov'is super la teks'aĵ'o, kuŝ'ant'a sur la genu'o'j. Ŝi kudr'is diligent'e, sed ĉiu'foj'e, kiam la son'o'j de la lecion'o al'flug'is al ŝi de la salon'o, ŝi'a nub'a rigard'o si'n turn'is al la hund'o, kuŝ'ant'a ĉe ŝi'a'j pied'o'j; ŝi tuŝ'is li'n delikat'e per la ekstrem'o de la pied'o kaj kun la ordinar'a rid'et'o dir'is:
—Ĉu vi aŭd'as? Ĉu vi memor'as? Ankaŭ vi iam est'is tie!
Baldaŭ post'e plen'um'iĝ'is la dezir'o de sinjor'in'o Evelin'o; la stat'o de la mon'a'j afer'o'j permes'is al ŝi vetur'i ekster'land'o'n por kelk'e da monat'o'j; ŝi pren'is kun si Helkan; la infan'o pet'is la permes'o'n kun'pren'i Elf'o'n. Ankaŭ Czernicka for'vetur'is kun ili.
Post kelk'e da monat'o'j, en bel'a somer'a tag'o, la somer'loĝ'ej'o de sinjor'in'o Evelin'o, du'on'mort'a dum ŝi'a for'est'o, re'viv'iĝ'is. En la ĝarden'o flor'is bel'a'j astr'o'flor'o'j kaj levkoj'o'j, en la salon'o bril'is la spegul'o'j kaj damaskoj, en la manĝ'o'ĉambr'o mal'laŭt'e sonor'is la vitr'a'j kaj porcelan'a'j vaz'o'j. Sinjor'in'o Evelin'o sid'is en la salon'o, profund'e medit'ant'a, iom mal'ĝoj'a kaj sopir'a. Helka ne est'is apud ŝi, sed el la profund'o de la dom'o, el la vest'ej'o de temp'o al temp'o flug'is son'o'j de ŝi'a gaj'a voĉ'o kaj rid'o. Czernicka, sid'ant'e sur la plank'o de la vest'ej'o, mal'ferm'is la valiz'o'j'n, el'pren'ant'e el ili sen'nombr'a'j objekt'o'j'n, destin'it'a'j'n por sen'nombr'a'j uz'o'j; tri kudr'ist'in'o'j kaj Janowa, la mason'ist'in'o, star'ant'e ĉirkaŭ'e, plen'a'j de sci'vol'o kaj admir'o, rigard'is jen la fraŭl'in'o'n, jen la el'ig'at'a'j'n mirakl'o'j'n de la eŭrop'a'j meti'o'j. Ĉiu'j asert'is unu'voĉ'e, ke la fraŭl'in'o fort'e kresk'is.
Efektiv'e, Helka ating'is la aĝ'o'n, en kiu la knab'in'o'j ricev'as la karakteriz'a'n long'ec'o'n de la krur'o'j, difekt'ant'a'n la harmoni'o'n de ili'a'j form'o'j. Ĉi tiu'j long'a'j, mal'dik'a'j krur'o'j, en tre mal'vast'a'j kaj alt'a'j gamaŝ'o'j, far'is ŝi'n iom mal'graci'a. La regul'ar'a ov'aĵ'o de ŝi'a vizaĝ'o perd'is si'a'n delikat'ec'o'n kaŭz'e de la mal'gras'iĝ'o, kred'ebl'e de la long'a vojaĝ'o; la mal'kovr'it'a'j brak'o'j est'is mal'gras'a'j kaj ruĝ'a'j. La bel'a infan'o komenc'is ali'form'iĝ'i en mal'graci'a'n matur'iĝ'ant'a'n knab'in'o'n, kies trajt'o'j antaŭ'dir'is est'ont'a'n bel'a'n fraŭl'in'o'n.
La mason'ist'in'o, sci'ig'it'a pri la re'ven'o de la sinjor'in'o kaj de la fraŭl'in'o per unu el la ĉambr'ist'in'o'j, kiu'n ŝi pet'is pri tio, ne pov'is sufiĉ'e admir'i si'a'n mal'grand'a'n parenc'in'o'n kaj post'e ŝi'a'j'n objekt'o'j'n, el'pren'at'a'j'n el du apart'a'j valiz'o'j. Ŝi sid'iĝ'is sur la plank'o apud Helka, kiu montr'is al ŝi ĉio'n kaj klar'ig'is.
—Du'a ĉapel'o… — ek'kri'is ŝi — tri'a… kvar'a… Grand'a Di'o!
Kiom da ĉapel'o'j vi hav'as, Helka?
—Tiom, onkl'in'o, kiom da vest'o'j — klar'ig'is Helka — al ĉiu vest'o est'as konform'a ĉapel'o…
—Kaj tiu skatol'o?
—Tio est'as vojaĝ'a skatol'o.
—Por kio ĝi est'as?
—Kiel, por kio? Rigard'u, onkl'in'o, tie ĉi est'as divers'a'j fak'o'j, kaj en ili ĉio, kio'n oni bezon'as por si'n lav'i, komb'i kaj vest'i…
Jen komb'il'o'j, sap'o, bros'et'o'j, divers'a'j pingl'o'j, parfum'o'j…
—Jezuo, Mario! kaj ĉio ĉi est'as vi'a?
—Jes, mi'a. La sinjor'in'o hav'as pli grand'a'n skatol'o'n kaj mi mal'grand'a'n.
En tiu moment'o Czernicka el'pren'is el pak'aĵ'o pup'o'j'n de divers'a grand'ec'o kaj ali'a'j'n infan'a'j'n lud'il'o'j'n plej divers'a'j'n. Tie est'is bel'a'j bird'o'j, kvazaŭ viv'ant'a'j, strang'a'j best'et'o'j, arĝent'a'j kaj or'a'j mastr'um'a'j vaz'o'j k. t. p. Janowa larĝ'e mal'ferm'is la buŝ'o'n, sed en la sam'a moment'o mal'ĝoj'o vual'is ŝi'a'j'n okul'o'j'n.
—Mi'a Di'o! — murmur'et'is ŝi kun sopir'o — mi'a'j infan'o'j pov'us almenaŭ vid'i ĉio'n ĉi…
Helka moment'o'n rigard'is ŝi'n, medit'is, post'e viv'e si'n ĵet'is al si'a'j lud'il'o'j kaj ĉifon'o'j kaj kun grand'a fervor'o komenc'is donac'i kelk'a'j'n al Janowa.
—Pren'u, onkl'in'o, la strig'o'n por Marylka kaj ĉi tiu'n fiŝ'et'o'n por Kasi'a… por Wicek est'u ĉi tiu harmonik'o… oni bezon'as nur tuŝ'i ĝi'n, kaj tuj ĝi lud'as tre bel'e… Pren'u, onkl'in'o, pren'u!
La sinjor'in'o ne koler'os, la sinjor'in'o est'as tiel bon'a kaj tiel am'as mi'n… Pren'u ankaŭ ĉi tiu'n ruĝ'a'n tuk'o'n por Marylka, kaj por Kasi'a la blu'a'n… mi hav'as mult'e da tia'j tuk'o'j… tre mult'e…
Janowa, kun okul'o'j plen'a'j de larm'o'j, vol'is kapt'i la parenc'in'o'n en si'a'j'n potenc'a'j'n brak'o'j'n, sed tim'ant'e ĉif'i ŝi'a'j'n krisp'a'j'n kaj mal'simpl'a'j'n vest'o'j'n, kares'is per la dik'a man'o la atlas'a'n vizaĝ'o'n de la infan'o. Ŝi kategori'e rifuz'is akcept'i la donac'o'j'n, sed lev'iĝ'ant'e de la plank'o, ŝi dir'is:
—Vi est'as bon'a infan'o! Kvankam vi kresk'as por est'i grand'a sinjor'in'o, vi ne mal'estim'as la mal'riĉ'a'j'n parenc'o'j'n, kiu'j iam don'is al vi ŝirm'o'n…
Kiam Janowa dir'is tio'n, Czernicka, klin'it'a ĝis nun super kofr'o, si'n rekt'ig'is kaj rapid'e kun akcent'o dir'is aŭ ver'dir'e murmur'is:
—Eh, mi'a sinjor'in'o Janowa! Kiu pov'as sci'i, kia ŝi est'os iam: grand'a aŭ mal'grand'a?
Janowa respond'is neni'o'n, ĉar ŝi rigard'is kun plor'em'a rid'et'o al Helka, kiu, rid'ant'e kaj salt'ant'e sur si'a'j long'a'j krur'o'j kiel gaj'a kaj petol'em'a kat'in'o, rond'ir'is ĉirkaŭ ŝi kaj plen'ig'is ĉiu'j'n ŝi'a'j'n poŝ'o'j'n per bombon'o'j.
—Tio est'as por Marylka — kri'is ŝi — tio por Kasi'a… kaj tio, onkl'in'o, por la onkl'o…
Subit'e ŝi ek'trem'is kaj far'iĝ'is mal'ĝoj'a.
—Tiel mal'varm'e est'as tie ĉi! — dir'is ŝi per la koler'et'ant'a buŝ'o — en Ital'uj'o est'as mult'e pli bel'e kaj agrabl'e… tie sen'ĉes'e bril'as la sun'o… bel'a veter'o… tiel bel'a'j oranĝ'a'j arb'ar'o'j… Ne long'e ni pov'os rest'i ĉi tie… kred'ebl'e ni re'e vetur'os tie'n, kie est'as tiel varm'e…
—Ah! — ek'kri'is ŝi — kiel long'e mi jam ne vid'is la sinjor'in'o'n; mi ir'os al la sinjor'in'o! Adiaŭ, onkl'in'o!
Kaj ĵet'int'e per la man'o kis'o'n al Janowa, ŝi for'kur'is salt'ant'e kaj kant'ant'e:
—Mi ir'os al la sinjor'in'o… al mi'a kar'a… al mi'a or'a… al mi'a plej am'at'a…
—Kiel ŝi am'as si'a'n bon'far'ant'in'o'n! — si'n turn'is Janowa al Czernicka.
Tiu'vesper'e sinjor'in'o Evelin'o, ĉirkaŭ'volv'it'a per blank'a negliĝ'a vest'o, sid'is antaŭ la tualet'ej'o, mal'ĝoj'a kaj sopir'ant'a.
Helka en si'a skulpt'it'a lit'o, du'on'e dron'ant'a en la lanug'o'j, batist'o'j kaj brod'aĵ'o'j, jam est'is profund'e ek'dorm'int'a; du kandel'o'j en alt'a'j ing'o'j est'is for'brul'ant'a'j; post la apog'seĝ'o de sinjor'in'o Evelin'o star'is Czernicka, komb'ant'e kaj dis'met'ant'e por la nokt'a ripoz'o la korv'e nigr'a'j'n ankoraŭ kaj long'a'j'n har'o'j'n de si'a sinjor'in'o. Post moment'a silent'o sinjor'in'o Evelin'o si'n turn'is al la ĉambr'ist'in'o:
—Ĉu vi sci'as, mi'a Czernicka, mi hav'as embaras'o'n…
—Kia'n? kun kio? — demand'is la ĉambr'ist'in'o per ton'o, plen'a de am'a zorg'em'o.
Post mal'long'a moment'o de ŝancel'iĝ'o sinjor'in'o Evelin'o respond'is per mal'fort'a voĉ'o:
—Kun Helka!
Sufiĉ'e long'e post'e ili silent'is. Czernicka mal'rapid'e, delikat'e konduk'is la bros'o'n sur la nigr'a'j, silk'a'j har'o'j. Ŝi'a vizaĝ'o, re'bril'ant'a en la spegul'o de la tualet'ej'o, est'is vual'it'a per medit'o.
Post moment'o ŝi dir'is:
—La fraŭl'in'o… kresk'as.
—Ŝi kresk'as, mi'a Czernicka… kaj oni jam dev'us zorg'i pri ŝi'a eduk'o. Mi absolut'e ne vol'as pren'i guvern'ist'in'o'n en la dom'o'n, ĉar mi ne am'as hav'i en la dom'o fremd'a'j'n person'o'j'n…
ver'e, mi ne sci'as, kio'n far'i.
Czernicka re'e silent'is unu moment'o'n. Post'e kun sopir'o ŝi dir'is:
—Kia domaĝ'o, la fraŭl'in'o ne est'as plu tia mal'grand'a infan'et'o, kia ŝi ven'is al ni…
Sinjor'in'o Evelin'o ankaŭ ek'sopir'is.
—Tio est'as ver'a, mi'a Czernicka, nur tia'j mal'grand'a'j infan'o'j est'as ver'e am'ind'a'j kaj al'port'as pur'a'n ĝu'o'n. Helka for'las'is jam la plej agrabl'a'n infan'a'n aĝ'o'n. Oni dev'as ŝi'n instru'i, admon'i…
—Jes, mi rimark'is, ke de iom da temp'o vi est'as dev'ig'at'a, sinjor'in'o, sufiĉ'e oft'e admon'i la fraŭl'in'o'n…
—Jes. Ŝi'a karakter'o fort'e ŝanĝ'iĝ'is. Ŝi far'iĝ'is kapric'a… ŝi koler'et'as kontraŭ mi pro bagatel'o…
—Vi kutim'ig'is la fraŭl'in'o'n al vi'a ekster'ordinar'a bon'ec'o.
—Tio est'as ver'a. Mi tro'dorlot'is ŝi'n. Sed ne ebl'e est'as, plu dorlot'i grand'a'n knab'in'o'n tiel, kiel mi dorlot'is ŝi'n, kiam ŝi est'is tiel mal'grand'a, graci'a… kares'em'a…
—Mal'facil'e est'as, kontent'ig'i la fraŭl'in'o'n… Hodiaŭ ŝi fort'e ek'koler'is kontraŭ mi pro tio, ke komb'ant'e ŝi'n mi iom pli fort'e ek'tir'is bukl'o'n de ŝi'a'j har'o'j…
—Ver'e? ŝi ek'koler'is kontraŭ vi? Mi memor'as, ke ankaŭ en la temp'o'j pas'int'a'j ŝi oft'e sibl'is kaj salt'is sur la seĝ'o, kiam vi komb'is ŝi'n… sed dum ŝi est'is mal'grand'a, tio est'is tre amuz'a kaj pli'grand'ig'is ŝi'a'n ĉarm'o'n… nun tio est'a'n ne'toler'ebl'a… Mi dezir'us est'i mal'prav'a, sed ŝajn'as la mi, ke ŝi est'os… koler'ul'in'o…
—Vi kutim'ig'is, sinjor'in'o, la fraŭl'in'o'n al vi'a ekster'ordinar'a bon'ec'o — ripet'is Czernicka.
Ili ek'silent'is. La komb'ad'o de la har'o'j por la nokt'o jam proksim'iĝ'is al la fin'o. Kun la vizaĝ'o klin'it'a super la kap'o de la sinjor'in'o, sur kiu'n ŝi met'is mal'pez'a'n nokt'a'n kuf'o'n, Czernicka per voĉ'o mult'e pli mal'laŭt'a kaj ŝancel'iĝ'ant'a dir'is ankoraŭ:
—Ebl'e vi hav'os, sinjor'in'o, gast'o'j'n en la proksim'a'j tag'o'j…
—Gast'o'j'n! kia'j'n gast'o'j'n, mi'a Czernicka? kiu'n?
—Ebl'e ven'os la sinjor'o, kies koncert'o'n vi aŭskult'is en Florenco kaj kiu post'e dum kelk'e da vesper'o'j tiel bel'e lud'is ĉe vi…
Ruĝ'a nub'o tra'flu'is la vizaĝ'o'n de sinjor'in'o Evelin'o, kiu'n la long'a vojaĝ'o kaj la mal'fru'a vesper'a hor'o far'is simil'a al velk'int'a flor'o.
—Ĉu ne ver'e, Czernicka, ke li bel'eg'e lud'as? Li est'as ver'a kaj grand'a art'ist'o!
Ŝi viv'iĝ'is, ŝi'a voĉ'o far'iĝ'is pli fort'a, la sen'bril'a'j okul'o'j re'e ek'bril'is.
—Kaj kiel bel'a li est'as! — murmur'et'is Czernicka.
—Ĉu ne ver'e? Ho, ital'o'j, se iu el ili est'as bel'a, li est'as bel'a kiel rev'o…
Per mal'rapid'a'j paŝ'o'j ŝi tra'pas'is la inter'spac'o'n inter la tualet'ej'o kaj la lit'o, kaj kiam ŝi jam est'is sen'vest'ig'it'a kaj Czernicka dis'met'is la lit'kovr'il'o'n en pentr'ind'a'j'n fald'o'j'n kaj drapir'aĵ'o'j'n, ŝi komenc'is parol'i per rev'em'a voĉ'o:
—Mi'a Czernicka, mi pet'as vi'n, zorg'u, ke ĉio en la dom'o est'u bon'e kaj bel'e ord'ig'it'a… Re'freŝ'ig'u la salon'o'n… kiel vi sci'as tio'n far'i… ĉar vi posed'as mult'e da bon'a gust'o kaj lert'ec'o… Ebl'e okaz'e… iu al'vetur'os al ni…
Dum mult'e da sekv'ant'a'j vesper'o'j inter sinjor'in'o Evelin'o kaj Czernicka hav'is lok'o'n ĉe la tualet'ej'o mal'long'a'j kaj inter'romp'at'a'j inter'parol'ad'o'j.
—Ĉu vi rimark'is, Czernicka, ke Helka mal'bel'iĝ'as?
—Ŝajn'as al mi, ke la fraŭl'in'o ne est'as plu tiel bel'a, kiel ŝi est'is.
—Ŝi far'iĝ'as tut'e mal'graci'a. Mi ne kompren'as, kiel ŝi ricev'is tiel long'a'j'n krur'o'j… ŝi'a menton'o ankaŭ strang'e long'iĝ'is.
—Tamen la fraŭl'in'o est'as ankoraŭ tre bel'a.
—Ŝi ne est'as tiel bel'a, kiel oni pov'is esper'i antaŭ kelk'e da jar'o'j. Mi'a Di'o! kiel flu'as la temp'o, flu'as, flu'as kaj for'port'as kun si ĉiu'j'n ni'a'j'n esper'o'j'n.
Sed en la sekv'int'a tag'o sur ŝi'a vizaĝ'o bril'is dolĉ'a esper'o.
Sur la tabl'o kuŝ'is bon'odor'a leter'o, ven'int'a el Ital'uj'o.
—Mi'a Czernicka, ni hav'os gast'o'j'n.
—Di'o est'u ben'at'a! Est'os iom pli gaj'e por vi, sinjor'in'o. De la re'ven'o de la ekster'land'o vi est'as ĉiam tiel mal'ĝoj'a.
—Ah, mi'a Czernicka, kiel mi pov'as est'i gaj'a! La mond'o est'as tiel mal'ĝoj'a! Precip'e la anim'o'j, kiu'j dezir'as ideal'o'j'n, perfekt'ec'o'n, dev'as ĉiam sen'rev'iĝ'i…
Post moment'a silent'o ŝi al'don'is:
—Ekzempl'e, Helka… Kiel bel'a, am'ind'a, amuz'a infan'o ŝi est'is… kaj nun…
—De ni'a re'ven'o de la ekster'land'o la fraŭl'in'o ĉiam koler'et'as… aŭ ebl'e est'as mal'ĝoj'a, mi ne sci'as…
—Mal'ĝoj'a? Kiel ŝi dev'us mal'ĝoj'i? Ŝi koler'et'as kontraŭ mi, ke mi ne plu sen'ĉes'e zorg'as pri ŝi, kiel iam… Mi'a Di'o, ĉu mi pov'as dum la tut'a viv'o zorg'i pri neni'o ali'a, nur pri ĉi tiu infan'o?…
—Vi kutim'ig'is, sinjor'in'o, la fraŭl'in'o'n al vi'a ekstrem'a bon'ec'o — ripet'is Czernicka si'a'j'n vort'o'j'n.
Efektiv'e Helka est'is mal'ĝoj'a, sed sam'temp'e ŝi ankaŭ koler'et'is sen'ĉes'e. Tro'dorlot'it'a'j kaj nutr'at'a'j sol'e per agrabl'a'j impres'o'j, ŝi'a'j nerv'o'j mal'agord'iĝ'is sub la influ'o de kontent'ec'o, kies kaŭz'o'n kaj natur'o'n ŝi ne kompren'is klar'e, sed kiu ĉiu'minut'e ekscit'is ŝi'a'n plor'o'n aŭ koler'o'n. Dum la komb'ad'o kaj vest'ad'o ŝi kri'is nun kiel frenez'a, pied'frap'is, kun'prem'is la pugn'o'j'n, preskaŭ bat'is la ĉambr'ist'in'o'n Czernicka. Kiam sinjor'in'o Evelin'o per silent'o aŭ du'on'vort'o'j respond'is ŝi'a'n kares'a'n babil'ad'o'n aŭ si'n ŝlos'is en si'a dorm'o'ĉambr'o, la infan'o sid'iĝ'ad'is en angul'o de la salon'o, sur mal'alt'a pied'benk'et'o, kaj kun'tir'iĝ'int'e, kun grimac'e plen'blov'it'a vizaĝ'o, murmur'et'is al si mem koler'a'j'n monolog'o'j'n kaj dron'is en larm'o'j. Post'e ŝi'a'j ŝvel'int'a'j kaj ruĝ'a'j okul'o'j definitiv'e konvink'is sinjor'in'o'n Evelin'o'n, ke Helka est'as koler'ul'in'o kaj rimark'ebl'e mal'bel'iĝ'as.
Iu'foj'e ven'is al la infan'o la pens'o, intenc'e incit'i la indiferent'iĝ'int'a'n zorg'ant'in'o'n; kiu pov'as sci'i, ebl'e tia'manier'e ŝi sukces'os turn'i ŝi'a'n atent'o'n al si? Kiam sinjor'in'o Evelin'o, kun la okul'o'j fiks'it'a'j en libr'o, dron'is en plej profund'a'j medit'o'j, Helka per kat'a'j paŝ'o'j, kun oblikv'a rigard'o ŝtel'ir'is al la fortepian'o kaj komenc'is tut'fort'e, per ambaŭ man'o'j frap'i la klav'o'j'n.
Iam tia kakofoni'o, far'at'a de ŝi'a eduk'at'in'o, ekscit'us gaj'a'n rid'o'n de sinjor'in'o Evelin'o kaj pluv'o'n de kis'o'j por la infan'o.
Sed nun Helka est'is mult'e mal'pli amuz'a, kaj sinjor'in'o Evelin'o dron'is oft'e en mal'ĝoj'o'j kaj sopir'o'j. Nun ŝi en tia'j okaz'o'j salt'e lev'iĝ'is, kur'is al la infan'o kaj pun'is ŝi'n per sever'a'j admon'o'j, iu'foj'e eĉ per mal'fort'a bat'o sur la petol'a'j man'o'j. Tiam Helka, plor'ant'a kaj trem'ant'a, fal'is antaŭ ŝi sur la genu'o'j, kis'is ŝi'a'j'n genu'o'j'n kaj pied'o'j'n, murmur'et'ant'e long'a'j'n pasi'a'j'n litani'o'j'n de plej kares'a'j vort'o'j.
—Mi'a kar'a — dir'is ŝi — mi'a or'a… mi'a plej kar'a… mi pet'as… mi pet'as…
Kaj kun lev'it'a'j okul'o'j, kun kruc'it'a'j man'o'j, genu'ant'e ŝi silent'is. Ŝi sent'is, profund'e kaj dolor'e ŝi sent'is, ke ŝi vol'as pet'i pri io, sed pri kio kaj kiel — ŝi ne sci'is.
Dum unu el tia'j scen'o'j, iu'n tag'o'n la lake'o, aper'ant'a en la pord'o de la salon'o, anonc'is gast'o'n kun ital'a nom'o. Sinjor'in'o Evelin'o, kiu kun sent'em'a kaj bon'a kor'o, propr'a al ŝi, jam komenc'is est'i tuŝ'it'a de la humil'a kaj plen'a de ĉarm'o poz'o de la infan'o kaj jam est'is pret'a, kapt'i ŝi'n en si'a'n ĉirkaŭ'pren'o'n,
— ĉe la son'o de la nom'o ek'trem'is, rekt'iĝ'is kaj rapid'is renkont'e al la bel'a ital'o, al la glor'a art'ist'o. en'ir'ant'a en la salon'o'n.
Kiam ŝi salut'is li'n, la rid'et'o'j kaj ruĝ'o'j, kiu'j kovr'is ŝi'a'n vizaĝ'o'n, far'is ŝi'n simil'a al riĉ'e flor'ant'a roz'o. La vizit'o daŭr'is long'e
— ĝis la mal'fru'a vesper'o. La mastr'in'o de la dom'o kaj la gast'o parol'is ital'e, kun grand'a vigl'ec'o, kun vid'ebl'a dezir'o reciprok'e far'i plezur'o'n unu al la ali'a. Baldaŭ oni al'port'is la violonĉel'o'n; sinjor'in'o Evelin'o, sid'ant'e ĉe la fortepian'o, akompan'is la lud'o'n de la fam'a art'ist'o. Dum unu el la paŭz'o'j ili komenc'is inter'parol'i pli mal'laŭt'e — ebl'e vol'is komunik'i unu al la ali'a i'o'n intim'a'n kaj sekret'a'n, ĉar ili'a'j kap'o'j si'n klin'is unu al ali'a, kaj la ital'o etend'is si'a'n man'o'n al la blank'a'j fingr'o'j de le vir'in'o, ripoz'ant'a'j sur la klav'o'j, sed en la sam'a moment'o sinjor'in'o Evelin'o for'pren'is si'a'n man'o'n, ŝi'a'j brov'o'j kun'tir'iĝ'is, esprim'ant'e mal'agrabl'a'n impres'o'n, mal'pacienc'e ŝi mord'is la lip'o'n kaj komenc'is laŭt'e parol'i pri la muzik'o. La kaŭz'o de tiu subit'a incit'iĝ'o de la anim'o kaj fizionomi'o est'is, ke ŝi'a'j okul'o'j renkont'is par'o'n da infan'a'j okul'o'j, safir'a'j kiel la ital'a ĉiel'o kaj fajr'a'j kiel ĝi. Helka, kun'tir'iĝ'int'a kaj silent'a, fiks'is sur ŝi si'a'n rigard'o'n, kiel vund'it'a bird'o. Ŝi sid'is proksim'e sur mal'alt'a pied'benk'et'o kaj el la ombr'o, fal'ant'a sur ŝi'n de la fortepian'o, rigard'is la zorg'ant'in'o'n kiel ĉiel'ark'o'n. En ĉi tiu ard'o, obstin'e direkt'it'a al unu punkt'o, oni pov'is leg'i plend'o'n, tim'o'n kaj, pet'o'n … Dum la sekv'ant'a'j tag'o'j la gast'o kaj sinjor'in'o Evelin'o pov'is dir'i unu al la ali'a neni'o'n intim'a'n aŭ sekret'a'n; ili'a inter'parol'ad'o dev'is promen'i sur mal'kovr'it'a'j voj'et'o'j, ĉar Helka, preskaŭ tut'e ne for'las'ant'a la salon'o'n, bon'e kompren'is kaj eĉ ne mal'bon'e mem parol'is ital'e.
Post kelk'e da tag'o'j sinjor'in'o Evelin'o, atend'ant'e si'a'n kar'a'n gast'o'n, sid'is sur la kanap'o, kun la frunt'o apog'it'a sur la man'o, dron'ant'e en sopir'a kaj dolĉ'a medit'o. Pri kio ŝi pens'is? Kred'ebl'e pri tio, ke Di'o en si'a sen'lim'a bon'ec'o send'is sur la mal'lum'a'n kaj mal'varm'a'n voj'o'n de ŝi'a viv'o varm'a'n kaj hel'a'n radi'o'n de la sun'o. Ĉi tiu radi'o far'iĝ'is por ŝi la geni'a kaj bel'a hom'o, okaz'e renkont'it'a en la vast'a mond'o, kaj nun adopt'it'a de ŝi kiel kar'a amik'o de la anim'o kaj kor'o. Ho, kiel grav'a'n rol'o'n li lud'os en ŝi'a viv'o! Ŝi sent'as tio'n per la pli rapid'a spir'ad'o de si'a brust'o, per la ond'o de la viv'o kaj jun'ec'o, kiu, ŝajn'as, subit'e plen'ig'is ŝi'a'n tut'a'n est'aĵ'o'n kaj kvazaŭ plen'blov'is la kor'o'n. Tiel mal'plen'a kaj enu'ig'a, est'is por ŝi la mond'o, ŝi sent'is si'n tiel sol'a, tiel sen'rev'ig'it'a de ĉio. Ŝi jam est'is rigid'iĝ'ont'a, jam proksim'iĝ'is la mal'jun'ec'o, mort'a apati'o aŭ mal'lum'a melankoli'o jam minac'is ŝi'n, kiam la Providenc'o pruv'is ankoraŭ unu foj'o'n, ke ĝi gard'as ŝi'n, ke eĉ en la plej profund'a mal'feliĉ'o oni ne dev'as perd'i la konfid'o'n al ĉi tiu gard'o. Rapid'e nur ven'u la geni'a, hel'a kaj kar'a amik'o…
La medit'o de sinjor'in'o Evelin'o est'is inter'romp'at'a de mal'grand'a'j man'o'j, kiu'j kvazaŭ neĝ'a'j flok'o'j fal'is sur la nigr'a'j'n punt'o'j'n de ŝi'a vest'o kaj ne'kuraĝ'e, pet'eg'e kvazaŭ grimp'is al ŝi'a kol'o. Vek'it'a, ŝi sku'iĝ'is kaj halt'ig'ant'e la mal'pacienc'o'n, delikat'e for'puŝ'is de si Helkan. Ŝi kompren'is ŝi'a'n mal'pacienc'o'n kiel gaj'a'n ŝerc'o'n. Tro long'e ŝi est'is am'at'a, por facil'e ek'kred'i la re'puŝ'o'n. Ŝi mal'laŭt'e ek'rid'is, kares'e kaj re'e ne'kuraĝ'e dron'ig'ant'e la man'o'j'n en la punt'o'j, pen'is ating'i kaj ĉirkaŭ'pren'i ŝi'a'n kol'o'n. Sed tiu'n ĉi foj'o'n sinjor'in'o Evelin'o salt'e lev'iĝ'is de la kanap'o kaj sonor'ig'is:
—Fraŭl'in'o'n Czernicka!
Czernicka en'kur'is kun pec'o da silk'a teks'aĵ'o en la man'o'j, kun silk'a faden'ar'o sur la kol'o, kun mult'e da pingl'o'j en la korsaĵ'o, fort'e ruĝ'iĝ'int'a kaj rapid'ant'a. Pli ol de unu semajn'o ŝi direkt'is fabrik'o'n de nov'a'j vest'o'j kaj kostum'o'j, instal'it'a'n en la vest'ej'o.
—Mi'a Czernicka, pren'u Helkan, kaj ŝi rest'u tie ĉe vi, kiam mi hav'as gast'o'j'n. Ŝi mal'help'as mi'n parol'i kun la gast'o'j… Ŝi enu'ig'as mi'n…
—La fraŭl'in'o est'as ne'ĝentil'a!
Kun ĉi tiu'j vort'o'j la ĉambr'ist'in'o si'n klin'is super la infan'o, kaj sur ŝi'a'j lip'o'j glit'is ŝi'a kutim'a rid'et'o, iom sarkasm'a kaj iom mal'ĝoj'a; ŝi'a brust'o, kun'tir'it'a per nigr'a, mal'vast'a korsaĵ'o, trem'is de halt'ig'at'a rid'o aŭ ebl'e de koler'o, oni ne sci'as. Pren'int'e Helkan je la man'o, kiu kun pal'a vizaĝ'o star'is sen'mov'e kvazaŭ kolon'et'o, dum unu moment'o ŝi fiks'e rigard'is la vizaĝ'o'n de la sinjor'in'o.
—La fraŭl'in'o ŝanĝ'iĝ'is… — dir'is ŝi mal'rapid'e.
—Ŝanĝ'iĝ'is — ripet'is sinjor'in'o Evelin'o kaj sopir'ant'e, kun gest'o de plej alt'a mal'kontent'ec'o al'don'is: — Mi ne kompren'as, kiel mi pov'is tiel am'i la enu'ig'a'n infan'o'n!…
—Ho! ĝi est'is iam tut'e ali'a!
—Ĉu ne ver'e, kar'a Czernicka, tut'e ali'a… Ŝi est'is iam bel'a…
sed nun…
—Nun ŝi far'iĝ'is enu'ig'a… — Terur'e enu'ig'a… Pren'u ŝi'n, kaj ŝi rest'u ĉiam ĉe vi…
Czernicka el'konduk'is la ŝton'iĝ'int'a'n kaj blank'a'n kiel tol'o Helkan. Ĉe la sojl'o Czernicka ankoraŭ ek'aŭd'is:
—Kar'a Czernicka!
Ŝi re'turn'is si'n kun humil'a rapid'ec'o kaj flat'a rid'et'o.
—Kaj mi'a vest'o el mal'bril'a silk'o? Zorg'u, mi pet'as, ke oni bel'e aranĝ'u la manĝ'o'tabl'o'n… ne forges'u ankaŭ pri la desert'o… Vi sci'as, ital'o'j manĝ'as preskaŭ neni'o'n krom frukt'o'j'n kaj glaci'aĵ'o'n…
—Ĉio est'os laŭ vi'a'j ordon'o'j, sinjor'in'o, mi pet'as nur pri la ŝlos'il'o'j al la punt'o'j kaj ŝtof'o'j kaj pri mon'o por ĉio…
En la ĉambr'o de Czernicka est'is silent'e. La horloĝ'o, pend'ant'a super la sen'fund'a kofr'o, sonor'is la nokt'o'mez'a'n hor'o'n.
Proksim'e de la kurten'o'j, ŝirm'ant'a'j la lit'o'n de la ĉambr'ist'in'o, apud la mur'o star'is blank'a lit'o infan'a, skulpt'it'a el nuks'arb'o, kun neĝ'e'blank'a lit'aĵ'o. Sur la tabl'o, apud kudr'o'maŝin'o, brul'is lamp'o, kaj sur la fon'o, bel'e lum'ig'it'a de ĝi, est'is klar'e vid'ebl'a'j la nigr'a'j kontur'o'j de la vir'in'o, diligent'e labor'ant'a. Ĉe ŝi'a'j pied'o'j, sur mal'alt'a pied'benk'et'o sid'is Helka, vart'ant'e sur la genu'o'j la dorm'ant'a'n Elf'o'n. Czernicka zorg'e kun'met'is kaj kun'kudr'is kokard'o'j'n el nigr'a silk'o, sed kiam el la profund'o de la dom'o, el la salon'o, ŝi'a'j'n orel'o'j'n ating'is kun'ig'it'a'j, plend'a'j ton'o'j de la fortepian'o kaj violonĉel'o, ŝi fiks'is si'a'n nub'a'n rigard'o'n sur la kap'o de Helka, klin'it'a super la hund'o, kaj delikat'e tuŝ'ant'e ĝi'n per la fingr'o, arm'it'a per fingr'ing'o, dir'is:
—Ĉu vi aŭd'as? Ĉu vi memor'as? Ankaŭ vi iam est'is tie!
La infan'o lev'is la vizaĝ'o'n, fort'e pal'iĝ'int'a'n de kelk'e da ta²go'j, kaj silent'e rigard'is la pli mal'jun'a'n kun'ul'in'o'n per okul'o'j, plen'a'j de medit'o, kvazaŭ kun'kresk'int'a kun ili.
—Kial vi tiel larĝ'e mal'ferm'as la okul'o'j'n, rigard'ant'e mi'n?
Kial vi mir'as? Prefer'e ir'u dorm'i… Vi ne vol'as? Vi pens'as, ke la sinjor'in'o vok'os vi'n! Ne baldaŭ tio okaz'os. Mi iom kompat'as vi'n. Ĉu vi vol'as? Mi rakont'os al vi long'a'n, bel'a'n fabel'o'n…
Helka tiel salt'is sur la seĝ'o'n, ke Elf vek'iĝ'is. Fabel'o! Iam ŝi oft'e aŭskult'is fabel'o'j'n, rakont'at'a'j'n de sinjor'in'o Evelin'o.
—Silent'u, Elf, silent'u! Sed ne dorm'u! Aŭskult'u! La fabel'o est'os long'a kaj bel'a.
Czernicka ĵet'is sur la tabl'o'n pret'a'n dek'a'n kokard'o'n, kaj komenc'ant'e kun'met'i dek'unu'a'n, rigard'is el sub la brov'o'j la infan'o'n, iom gaj'ig'it'a'n. Ŝi'a'j fingr'o'j iom trem'is, kaj la rigard'o mal'ĝoj'iĝ'is. Post moment'o per mal'laŭt'a voĉ'o kaj ne ĉes'ant'e kudr'i, ŝi komenc'is:
—Est'is foj'e, en nobel'a region'o, jun'a, bel'et'a knab'in'o. Ŝi viv'is feliĉ'e ĉe la ge'patr'o'j, inter si'a'j frat'o'j kaj parenc'o'j, sub la blu'a di'a ĉiel'o kaj inter la verd'aĵ'o de la am'at'a ter'o, mal'facil'e labor'ant'e, tio est'as ver'a, sed san'a, freŝ'a, ruĝ'a kaj gaj'a. Ŝi jam est'is dek'kvin'jar'a kaj jam elekt'is ŝi'n knab'o — najbar'o kiel est'ont'a'n edz'in'o'n, kiam subit'e, okaz'e ek'vid'is ŝi'n riĉ'a kaj tre bon'a sinjor'in'o. La sinjor'in'o ek'vid'is la jun'a'n knab'in'o'n foj'e, dimanĉ'e, kiam en fest'a vest'o ŝi port'is el la arb'ar'o kruĉ'o'n da frag'o'j. La sinjor'in'o ek'vid'is kaj tuj ek'am'is ŝi'n. Pro kio? Oni ne sci'as. Oni dir'as, ke la knab'in'o hav'is bel'a'j'n okul'o'j'n, ebl'e bel'et'a ŝi ŝajn'is sur la verd'a kamp'lim'o, en la or'a tritik'o, kun ruĝ'a ruband'o ĉe la kaftan'o kaj kun kruĉ'o da frag'o'j en la man'o. La bon'a sinjor'in'o al'vetur'is en bel'eg'a kaleŝ'o antaŭ la dom'et'o'n de ŝi'a'j ge'patr'o'j kaj pren'is ŝi'n kun si. Ŝi dir'is, ke ŝi don'os al ŝi eduk'o'n, en'konduk'os ŝi'n en la mond'o'n, cert'ig'os al ŝi est'ont'ec'o'n kaj feliĉ'o'n… La est'ont'ec'o'n… kaj fel… iĉon!
La du last'a'j'n vort'o'j'n ŝi el'parol'is kun akcent'o, kun sibl'o, kaj ĵet'int'e sur la tabl'o'n la dek'unu'a'n kokard'o'n, komenc'is kun'met'i dek'du'a'n.
—Kaj post'e? Kaj post'e, mi'a fraŭl'in'o Czernicka, kaj post'e?
— babil'is la infan'o sur la pied'benk'et'o. Elf ankaŭ ne dorm'is, kaj sid'ant'e sur la genu'o'j de la infan'o, per si'a'j du nigr'a'j, rond'a'j okul'o'j kompren'em'e rigard'is la vizaĝ'o'n de la rakont'ant'a fraŭl'in'o.
—Post'e — jen kio est'is. La bon'a sinjor'in'o am'is fort'e, fort'e la jun'a'n knab'in'o'n dum tut'a'j du jar'o'j. Ŝi ĉiam hav'is ŝi'n ĉe si, oft'e kis'is, instru'is parol'i franc'e, graci'e paŝ'i, parol'i kaj manĝ'i, al'kudr'i vitr'o'perl'o'j'n sur kanvas'o… post'e…
—Kio est'is post'e! Kio est'is post'e?
—Post'e ŝi komenc'is ŝi'n am'i jam mult'e mal'pli, kaj fin'e, foj'e, okaz'e ŝi renkont'is graf'o'n. Tiam la jun'a knab'in'o far'iĝ'is tre enu'ig'a kaj — ir'is en la vest'ej'o'n… Feliĉ'e, ŝi hav'is mult'e da gust'o kaj lert'ec'o, la bon'a sinjor'in'o ordon'is instru'i ŝi'n kudr'i kaj far'i divers'a'j'n labor'aĵ'o'j'n. La knab'in'o far'iĝ'is ĉambr'ist'in'o. Sen la ekstrem'a bon'ec'o de la sinjor'in'o, la knab'in'o posed'us nun propr'a'n dom'et'o'n en la nobel'a region'o, edz'o'n, infan'o'j'n, san'o'n kaj ruĝ'a'n vizaĝ'o'n. Sed la sinjor'in'o cert'ig'is al ŝi la est'ont'ec'o'n kaj fel… iĉon… De dek du jar'o'j ŝi kudr'as por la bon'a sinjor'in'o elegant'a'j'n vest'o'j'n dum tut'a'j nokt'o'j, akr'e admon'as ŝi'a'j'n ĉambr'ist'in'o'j'n kaj lake'o'j'n, ĉiu'maten'e met'as sur ŝi'a'j'n pied'o'j'n ŝtrump'o'j'n kaj ŝu'o'j'n, ĉiu'vesper'e far'as el ŝi'a lit'kovr'il'o bel'a'j'n drapir'aĵ'o'j'n… Ŝi est'as apenaŭ tri'dek'jar'a, sed ŝi hav'as la aspekt'o'n de mal'jun'a vir'in'o… Mal'gras'iĝ'int'a, nigr'iĝ'int'a, ŝi komenc'as mal'san'iĝ'i je la okul'o'j… ŝi'a mal'jun'ec'o baldaŭ ven'os, kaj ŝi dev'as memor'i pri tio… ah, ŝi dev'as memor'i pri si'a mal'jun'ec'o, ĉar se ŝi mem ne memor'us pri ĝi, hodiaŭ, morgaŭ, kiam la bon'a sinjor'in'o ek'dezir'os met'i sur ŝi'a'n lok'o'n iu'n ali'a'n en la vest'ej'o, ŝi dev'os re'ven'i en si'a'n nobel'a'n region'o'n, al la grac'o de si'a'j frat'o'j, kiel objekt'o de la hom'a rid'o, al… mizer'o! Jen la komenc'o de la fabel'o!
Sur la tabl'o jam kuŝ'is dek'kelk'o da pret'a'j kokard'o'j. Czernicka pren'is long'a'n, susur'ant'a'n pec'o'n da nigr'a silk'o kaj komenc'is dis'met'i ĝi'n en pentr'ind'a'j'n fald'o'j'n kaj volv'aĵ'o'j'n. Ŝi'a'j fingr'o'j trem'is pli fort'e ol antaŭ'e, kaj la flav'a'j palpebr'o'j rapid'e, rapid'e palpebr'um'is, ebl'e por sufok'i la larm'o'j'n, kiu'j trem'is sur la okul'har'o'j. Ŝi ek'rigard'is Helkan kaj laŭt'e ek'rid'is.
—Ah, — ek'kri'is ŝi — vi mal'ferm'is la okul'o'j'n, kvazaŭ vi vol'us en'glut'i mi'n. Ankaŭ la hund'o fiks'as sur mi si'a'j'n okul'o'j'n, kvazaŭ ĝi kompren'us la fabel'o'n. Ĉar tio est'as fabel'o… ĉu mi dev'as daŭr'ig'i?
—Kio est'is post'e? — murmur'et'is la infan'o.
Czernicka kun grand'a grav'ec'o en la voĉ'o kaj sur la vizaĝ'o respond'is:
—Post'e — est'is la graf'o…
—Kaj post'e?…
—Baldaŭ post'e la sinjor'in'o for'vetur'is Parizon kaj en iu urb'o, okaz'e, ek'vid'is bel'eg'a'n papag'o'n, hel'e ruĝ'a'n, kun ruĝ'a bek'o…
Helka far'is viv'a'n mov'o'n.
—En Vieno… — ek'kri'is ŝi — en ĝarden'o, est'as mult'e, mult'e da papag'o'j … bel'a'j… bel'a'j…
—Jes, jes; — tiu papag'o est'is ankoraŭ pli bel'a ol tiu'j, kiu'j est'as en Vieno… La sinjor'in'o ĝi'n aĉet'is por si kaj fort'e ek'am'is.
Dum pli ol unu jar'o ŝi for'las'is ĝi'n neniam. Por la nokt'o oni transport'is ĝi'n kun la kaĝ'o el la salon'o en la dorm'o'ĉambr'o'n.
La sinjor'in'o instru'is ĝi'n parol'i franc'e, nutr'is ĝi'n per plej bon'gust'a'j frand'aĵ'o'j, kares'is ĝi'a'j'n plum'o'j'n, kis'is ĝi'a'n bek'o'n…
La fald'ad'o de la silk'o est'is fin'it'a. Czernicka pend'ig'is elegant'a'n drapir'aĵ'o'n kaj komenc'is enu'ig'a'n krisp'ig'o'n de la ekstrem'o'j de larĝ'a silk'a skarp'o per kudr'il'o… Sub la bat'o'j de la kudr'il'o la ŝtof'o akr'e grinc'is, la horloĝ'o super la kofr'o sonor'is la unu'a'n hor'o'n, el la salon'o re'e al'flu'is la ton'o'j de la violonĉel'o kaj fortepian'o, kvazaŭ si'n ĵet'ant'a'j en pasi'a'n ĉirkaŭ'pren'o'n, post pli ol kvar'on'hor'a silent'o.
—Kio est'is post'e? Kio est'is post'e? — murmur'et'is la sen'pacienc'a kaj sam'temp'e tim'a voĉ'o de la infan'o.
Elf ne est'is sci'vol'a pri la fin'o de la fabel'o. Li ek'dorm'is en la ĉirkaŭ'pren'o de Helka.
—Post'e… mi ne memor'as plu kial kaj kiel, la papag'o far'iĝ'is tre enu'ig'a… kaj ir'is en la vest'ej'o'n. En la vest'ej'o ĝi far'iĝ'is mal'ĝoj'a, ĉes'is manĝ'i, ek'mal'san'is kaj mort'is. Sed la sinjor'in'o tut'e ne plor'is pri ĝi, ĉar ŝi hav'is bel'a'n hund'o'n…
—Mi sci'as! Mi jam sci'as! — subit'e ek'kri'is Helka.
—Kio'n vi sci'as?
—La fin'o'n de la fabel'o.
—Do dir'u.
—Ankaŭ la hund'o ir'is en la vest'ej'o'n…
—Kaj post'e?
—Post'e est'is knab'in'o…
—Kaj?
—La sinjor'in'o am'is la knab'in'o'n…
—Kaj post'e — inter'romp'is Czernicka — ŝi renkont'is fam'a'n muzik'ist'o'n…
—Kaj la knab'in'o ir'is en la vest'ej'o'n.
La last'a'j'n vort'o'j'n Helka dir'is per murmur'et'o apenaŭ aŭd'ebl'a.
Czernicka lev'is la okul'o'j'n de super la krisp'o'j de la silk'o kaj ek'vid'is infan'a'n vizaĝ'o'n je tre strang'a aspekt'o. Tio est'is mal'grand'a, bel'e desegn'it'a vizaĝ'o, blank'a en la nun'a moment'o, kiel oblat'o, kun du flu'o'j de silent'a'j, grand'a'j larm'o'j, mal'rapid'e rul'iĝ'ant'a'j sur la vang'o'j, kun du safir'a'j grand'a'j okul'o'j, kiu'j de post la larm'o'j si'n lev'is al ŝi kun sen'vort'a, sen'fund'a, ŝajn'as, mir'o. Ŝi kompren'is la fabel'o'n… sed ŝi ne ĉes'is mir'i.
Czernicka re'e palpebr'um'is kelk'e da foj'o'j. Ŝi lev'iĝ'is kaj lev'is la infan'o'n de la pied'benk'et'o.
—Sufiĉ'e — dir'is ŝi — da fabel'o'j kaj mal'dorm'o… Vi pov'as mal'san'iĝ'i… Ir'u en la lit'o'n.
Ŝi sen'vest'ig'is kaj kuŝ'ig'is la infan'o'n, kiu tut'e ne kontraŭ'star'is, silent'a kiel dorm'o kaj sen'ĉes'e lev'ant'a al ŝi de post la larm'o'j si'a'j'n demand'ant'a'j'n okul'o'j'n. Post'e ŝi pren'is Elf'o'n, kiu jam kuŝ'iĝ'is sur la pied'benk'et'o, kaj met'is li'n sur ŝi'a'n lit'kovr'il'o'n, kred'ebl'e kiel konsol'o'n. Ŝi si'n klin'is al la infan'o kaj tuŝ'is
ĝi'a'n frunt'o'n per sek'a'j lip'o'j.
—Kio'n far'i? — dir'is ŝi. — Mi ne est'is mal'bon'a al la papag'o, mi ne est'is mal'bon'a al Elf, mi ne est'os mal'bon'a ankaŭ al vi… dum vi rest'os ĉi tie. Dorm'u!
Per mal'pez'a elegant'a ŝirm'il'o ŝi kovr'is la lit'o'n de la infan'o de la lamp'a lum'o, re'ven'is al la tabl'o kaj komenc'is kun'kudr'i per la maŝin'o blank'a'j'n muslin'o'j'n. Ŝi'a sek'a kaj lert'a brak'o rapid'e mov'is la turn'il'o'n, kaj la rad'o de la maŝin'o bru'is, ĝis en la antaŭ'ĉambr'o la dorm'em'a lake'o ferm'is la pord'o'n post la for'ir'ant'a gast'o. Ekster'e jam bril'is tiam la mal'fru'a aŭtun'a maten'o. El la dorm'o'ĉambr'o de sinjor'in'o Evelin'o ek'son'is sonor'il'et'o. Czernicka salt'e lev'iĝ'is de la seĝ'o kaj viŝ'ant'e la okul'o'j'n, lac'a'j'n de la tut'nokt'a labor'o, rapid'e el'kur'is el la ĉambr'o.
Du'on'jar'o pas'is de la re'a for'vetur'o de sinjor'in'o Evelin'o, kiu for'las'is la urb'o'n baldaŭ post la for'vetur'o de la fam'a art'ist'o el Ongrod. Et'a, sed dens'a mart'a pluv'o sen'bru'e fal'is de la griz'a ĉiel'o, kaj kvankam ekster'e pli ol unu hor'o mank'is ankoraŭ ĝis la sub'ir'o de la sun'o, en la mal'alt'a, mal'grand'a dom'et'o de la mason'ist'o J'a'n jam far'iĝ'is mal'lum'e.
En la mal'klar'a kaj pluv'a printemp'a tag'o, du mal'grand'a'j fenestr'o'j lok'it'a'j preskaŭ tuj super la ter'o, avar'e lum'ig'is la sufiĉ'e vast'a'n ĉambr'o'n, kun mal'alt'a plafon'o sur trab'o'j, kun mur'o'j, kovr'it'a'j per nigr'iĝ'int'a kaj mal'glat'a stuk'aĵ'o, kun argil'a plank'o kaj grand'a forn'o por bak'i pan'o'n kaj kuir'i, plen'ig'ant'a preskaŭ kvar'on'o'n de la ĉambr'o. La forn'o est'is grand'a, tamen inter la mal'nov'a'j, mal'alt'a'j kaj mal'dik'a'j mur'o'j oni sent'is la amas'ig'it'a'n ranc'ec'o'n kaj mal'sek'ec'o'n. Krom tio ĉe la mur'o'j star'is tie benk'o'j, kelk'e da seĝ'o'j el flav'a lign'o, mal'grand'a komod'o kun sankt'a'j pentr'aĵ'o'j, du mal'alt'a'j simpl'a'j lit'o'j, barel'o kun akv'o kaj barel'o kun acid'ig'it'a brasik'o, kaj proksim'e de la forn'o mal'larĝ'a kaj mal'alt'a pord'o konduk'is en et'a'n kamer'o'n, dorm'o'ĉambr'o'n de la posed'ant'o'j de la dom'et'o.
Nun la famili'o de la mason'ist'o, kolekt'iĝ'int'e en la mal'vast'a ĉambr'o, sid'iĝ'is por vesper'manĝ'i. J'a'n, dik'trunk'a, fort'a vir'o kun mal'mol'a'j star'ant'a'j har'o'j, dens'a'j kvazaŭ arb'ar'o, ĵus re'ven'is de la labor'o, de'met'is la antaŭ'tuk'o'n, ŝmir'it'a'n de argil'o kaj kalk'o, kaj sid'iĝ'is ĉe la tabl'o en veŝt'o kaj en manik'o'j de dik'a ĉemiz'o. Janowa, nud'pied'a, en mal'long'a jup'o kaj tuk'o, kruc'it'a sur la brust'o, kun dik'a sen'ord'a har'lig'o, ĵet'it'a sur la dors'o'n, ek'brul'ig'is grand'a'n fajr'o'n en la profund'o de la forn'o kaj kuir'is tie farun'bul'et'o'j'n. Apud la mur'o, sur lit'o, sid'is kaj gaj'e babil'is ar'et'o da infan'o'j. Ili est'is tri: dek du'jar'a knab'o, dik'trunk'a kaj fort'a, kun dens'a'j kaj star'ant'a'j har'o'j, kiel la patr'o, kaj du knab'in'o'j, ok- kaj dek'jar'a'j, nud'pied'a'j, en jup'o'j long'a'j ĝis la plank'o, sed ruĝ'vang'a'j kaj plen'ig'ant'a'j la tut'a'n ĉambr'o'n per si'a rid'o. Rid'ig'is ili'n tiel Wicek, kiu kuŝ'ant'e sur la lit'o kaj strang'e petol'ant'e per la nud'a'j pied'o'j, rakont'is al ili pri si'a'j aventur'o'j, tra'viv'it'a'j en la mal'super'a lern'ej'o, kiu'n li vizit'is de la komenc'o de la jar'o. Ĝis kiam Janowa ek'brul'ig'is la fajr'o'n, pov'is ŝajn'i, ke en la ĉambr'o, ekster la ge'patr'a par'o kaj la tri infan'o'j, est'is neni'u. Sed kiam la bril'o de la fajr'o lum'ig'is la mal'lum'a'n kontraŭ'a'n angul'o'n de la ĉambr'o, aper'is ankoraŭ unu mal'grand'a hom'a est'aĵ'o, sid'ant'a sur la ali'a lit'o. Tio est'is knab'in'o, ĉirkaŭ dek'jar'a, kies vizaĝ'o'n kaj vest'o'j'n mal'klar'e kaj flagr'ant'e lum'ig'is la flam'o de la fajr'o, apenaŭ ating'ant'a la angul'o'n. Oni pov'is nur vid'i, ke ŝi sid'as sur la lit'o, kruc'int'e sub si la krur'o'j'n, kaŝ'it'a en la plej profund'a angul'o, kun'tir'iĝ'int'e de la mal'varm'o. Tuj apud ŝi bril'is bronz'a'j buton'o'j, ornam'ant'a'j mal'grand'a'n, sed elegant'a'n kofr'o'n, el kiu du mal'grand'a'j man'o'j, blank'a'j kiel oblat'o, el'pren'is de temp'o al temp'o divers'a'j'n mal'grand'a'j'n objekt'o'j'n. El la mov'o de la man'o'j oni pov'is diven'i, ke la est'aĵ'o, kun'tir'iĝ'int'a de la mal'varm'o, long'e kal zorg'e komb'as per ebur'a komb'il'o si'a'j'n har'o'j'n, en kiu'j la flagr'ant'a'j flam'o'j de la fajr'o iu'foj'e ek'brul'ig'is or'a'j'n bril'o'j'n. Unu foj'o'n ek'bril'is ankaŭ spegul'o en arĝent'a kadr'o…
—Pa'nj'o, pa'nj'o! — ek'kri'is ia mal'pli grand'a el la du knab'in'o'j, lud'ant'a'j sur la lit'o — Helka re'e si'n komb'as kaj si'n rigard'as en la spegul'o…
—Ŝi jam tri'a'n foj'o'n si'n komb'as hodiaŭ, kaj jam du foj'o'j'n ŝi lav'is si'a'j'n ung'o'j'n — mal'estim'e rimark'is la pli aĝ'a knab'in'o.
—Elegant'ul'in'o! Pup'o! — al'don'is la knab'o — ĉu ŝi pov'as, kiel ni, si'n lav'i en la sitel'o… ŝi tremp'as la viŝ'tuk'o'n en la akv'o kaj frot'as si'a'n vizaĝ'o'n… Mi romp'os al ŝi la spegul'o'n, ni vid'os, kio'n ŝi far'os tiam!
Kaj ĉiu'j tri, bru'e pied'frap'ant'e per la nud'a'j pied'o'j, si'n jet'is al la mal'lum'a angul'o.
—Don'u la spegul'o'n! Don'u! Don'u!
Du mal'grand'a'j man'o'j, blank'a'j kiel oblat'o, silent'e kaj sen kontraŭ'star'o si'n etend'is el la ombr'o kaj trans'don'is al la petol'ant'a ar'et'o la spegul'o'n en la arĝent'a kadr'o. La infan'o'j kapt'is ĝi'n, sed ne kontent'a'j ankoraŭ de la akir'o, de'tir'is de la lit'o la kofr'o'n el angl'a led'o kaj sid'iĝ'int'e ĉirkaŭ ĝi sur la ter'o, komenc'is ebl'e la cent'a'n foj'o'n rigard'i la komb'il'o'j'n, bros'o'j'n, mal'plen'a'j'n botel'et'o'j'n de parfum'o'j kaj skatol'o'j'n por sap'o'j.
Dum'e Janowa, tut'e ne atent'ant'e la kri'o'j'n kaj rid'o'j'n de la infan'o'j, ebl'e eĉ amuz'it'a de ili, parol'is kun la edz'o pri li'a hodiaŭ'a labor'o, pri la ĉagren'o'j, kiu'j'n kaŭz'is al ŝi la najbar'in'o, pri Wicek, kiu hodiaŭ, mal'diligent'ul'o, ne ir'is en la lern'ej'o'n.
Post'e, port'ant'e al la tabl'o grand'a'n plad'o'n, de kiu lev'iĝ'is abund'a vapor'o, ŝi al'vok'is la infan'o'j'n al la vesper'manĝ'o.
Oni ne bezon'is ripet'i al ili la al'vok'o'n. Wicek kaj Marylka per unu salt'o jam est'is sur la benk'o, apud la patr'o, al kiu ili ĵet'is sur la kol'o'n po unu brak'o. Kasi'a salt'is al la tabl'o al'kroĉ'it'e al la jup'o de la patr'in'o, kiu ir'ant'e al la tabl'o tranĉ'is grand'a'n bul'o'n de nigr'a pan'o. Janowa si'n re'turn'is al la angul'o.
—Helka! — dir'is ŝi — kaj vi, kial vi ne ven'as manĝ'i?
Helka de'glit'is de sur la lit'o, kaj kiam ŝi ir'is al la famili'a tabl'o, ŝi'a et'a figur'o, plen'e lum'ig'it'a, strang'e, akr'e kontrast'is la fon'o'n, ŝi'n ĉirkaŭ'ant'a'n. Mal'gras'a kaj tro alt'a por si'a aĝ'o, ŝi port'is pelt'o'n el blu'a atlas'o, ĉirkaŭ'kudr'it'a'n per cign'a lanug'o.
La atlas'o est'is ankoraŭ freŝ'a kaj bril'ant'a, sed la lanug'o, iam neĝ'e blank'a, ŝajn'is kvazaŭ el'tir'it'a el cindr'o. La pelt'o, jam tro mal'long'a por ŝi'a aĝ'o, ating'is apenaŭ ŝi'a'j'n genu'o'j'n; pli mal'supr'e, ŝi'a'j long'a'j, mal'gras'a'j krur'o'j est'is du'on'kovr'it'a'j per ĉifon'o'j de ŝtrump'o'j, mal'dik'a'j kiel arane'a ret'o, kaj per alt'a'j bot'et'o'j, buton'um'it'a'j per long'a vic'o da bril'ant'a'j buton'o'j, sed kun tru'o'j, tra kiu'j oni pov'is vid'i la pied'o'j'n, preskaŭ nud'a'j'n. Ŝi'a'n long'form'a'n kaj mal'gras'a'n vizaĝ'o'n, kun la grand'a'j en'fal'int'a'j okul'o'j, ĉirkaŭ'is fajr'a'j har'o'j, zorg'e komb'it'a'j kaj zon'it'a'j per mult'e'kost'a ruband'o, sen'dub'e tut'e freŝ'a. Inter la mal'alt'a'j, mal'hel'a'j mur'o'j, inter la nud'pied'a'j infan'o'j en dik'a'j vest'o'j, ŝi'a kostum'o, la delikat'ec'o de ŝi'a vizaĝ'o, mov'o'j kaj man'o'j, stamp'is ŝi'n per profund'a disonanc'o kun la fon'o. Dum unu moment'o oni aŭd'is nur la frap'ad'o'n de la kuler'o'j je la plad'o kaj ŝmac'ad'o'n de kvin buŝ'o'j, kiu'j manĝ'is kun grand'a apetit'o la farun'bul'et'o'j'n kun lard'o kaj nigr'a'n pan'o'n. Ankaŭ Helka manĝ'is, sed mal'rapid'e, delikat'e kaj tre mal'mult'e. Kelk'e da foj'o'j ŝi lev'is al la buŝ'o pan'o'n kaj bul'et'o'j'n, kaj met'int'e la kuler'o'n sur la tabl'o, sid'is silent'e, kun la man'o'j kruc'it'a'j sur la genu'o'j, rekt'ig'it'a sur la seĝ'o, tiel alt'a, ke ŝi'a'j pied'o'j en la parizaj tru'it'a'j bot'o'j ne ating'is la ter'o'n.
—Kial vi ne manĝ'as plu? — si'n turn'is al ŝi Janowa.
—Mi dank'as, mi plu ne vol'as — respond'is ŝi kaj trem'ant'e de la mal'varm'o, ŝi kovr'is si'n, kiom ŝi pov'is, per la atlas'a pelt'o, tro mal'larĝ'a kaj mal'long'a.
40
—Per kio viv'as ĉi tiu infan'o, ver'e mi ne sci'as! — rimark'ig'is Janowa. — Se mi ne frit'us al ŝi ĉiu'tag'e pec'et'o'n da viand'o, ŝi jam de long'e mort'us de mal'sat'o. Eĉ la viand'o'n ŝi neniam fin'manĝ'as.
—Eh — kun flegm'o rimark'ig'is J'a'n — ŝi kutim'os iam, kutim'os…
—Ĉiam est'as al ŝi mal'varm'e kaj malvarvarme… Ni'a'j infan'o'j kur'as nud'pied'e, sol'e en ia ĉemiz'o'j, sur la kort'o, kaj ŝi'n ĉi tie en la ĉambr'o ĉe la forn'o, en ŝi'a kvazaŭ pelt'o sen'ĉes'e sku'as la febr'o…
—Eh — ripet'is J'a'n — iam ŝi kutim'os…
—Cert'e! — jes'is Janowa — sed nun oni ne pov'as rigard'i ŝi'n sen kompat'o… Oft'e mi varm'ig'as la te'maŝin'o'n kaj don'as al ŝi te'o'n.
—Vi bon'e far'as — jes'is la mason'ist'o — oni ja pag'as al ni por ŝi…
—Oni pag'as, est'as ver'e, sed ne sufiĉ'e, por ke ni pov'u ŝanĝ'i ni'a'n mizer'o'n en riĉ'ec'o'n por ŝi…
—Super'flu'e est'us, ŝi kutim'os.
Wicek kaj Marylka ne ĉes'is ankoraŭ si'n plen'ig'i per pan'o kaj farun'bul'et'o'j. Kasi'a mok'is ili'n kaj mal'help'is manĝ'i. J'a'n, viŝ'int'e la buŝ'o'n per la manik'o de la ĉemiz'o, komenc'is demand'i la fil'o'n pri li'a lern'ad'o kaj kondut'o en la lern'ej'o; en la apud'a kamer'o ek'plor'is kelk'monat'a infan'et'o. Janowa, kiu est'is port'ant'a la plad'o'n, kuler'o'j'n kaj du'on'o'n da pan'bul'o al la forn'o, si'n re'turn'is al Helka.
—Ir'u, balanc'u Kazion kaj kant'u al li, vi ja sci'as…
La ordon'o'n ŝi proklam'is per delikat'a voĉ'o, mult'e pli delikat'a ol tiu, per kiu ŝi parol'is al la propr'a'j infan'o'j.
Helka, obe'e kaj silent'e, per mal'pez'a'j kaj graci'a'j paŝ'o'j, tut'e ne simil'a'j al la viv'eg'a'j kaj pez'a'j paŝ'o'j de la infan'o'j de la mason'ist'o, si'n en'ŝov'is en la kamer'o'n, preskaŭ tut'e mal'lum'a'n, kaj post moment'o la unu'ton'a'n bru'o'n de la lul'ark'o'j akompan'is mal'fort'a, sed pur'a kaj plend'a infan'a voĉ'o. Ŝi ne sci'is ali'a'j'n kant'o'j'n ol franc'a'j'n, sed de tiu'j ĉi ŝi memor'is mult'e. La franc'a kant'ad'o ĉiam sam'e ekscit'is la admir'o'n de la famili'o de la mason'ist'o, ebl'e ĉef'e tial, ke ĝi est'is ne'kompren'ebl'a por ili.
Ankaŭ nun ek'silent'is la infan'o'j. J'a'n, per ambaŭ kubut'o'j apog'int'e si'n sur la tabl'o, kaj Janowa, lav'ant'e la vaz'o'j'n ĉe la forn'o, silent'is. En la mal'lum'a kamer'o unu'ton'e frap'is la lul'ark'o'j, kaj la pur'a, mal'ĝoj'a infan'a voĉ'o kant'is melankoli'e, mal'rapid'e la am'at'a'n franc'a'n kant'o'n:
Le papillon s'en'vol'a.
La ros'e blanche s'effeuilla.
La la la la la la…
Janowa ir'is al la tabl'o, J'a'n lev'is la kap'o'n. Ili ek'rigard'is unu la ali'a'n, balanc'is la kap'o'j'n kaj ek'rid'is, iom ironi'e. iom mal'ĝoj'e.
J'a'n el'tir'is el la brust'a poŝ'o mal'ferm'it'a'n kovert'o'n kaj jet'is
ĝi'n sur la tabl'o'n.
—Jen! Mi renkont'is hodiaŭ la bien'farm'ant'o'n de sinjor'in'o Krycka. Li vol'is ir'i al ni, sed ek'vid'int'e mi'n, al'vok'is mi'n kaj trans'don'is ĉi tio'n…
Janowa per si'a'j dik'a'j fingr'o'j, kun vid'ebl'a kaj profund'a respekt'o el'pren'is el la kovert'o du'dek'kvin'rubl'a'n bank'a'n bilet'o'n, prezent'ant'a'n la du'on'o'n de la sum'o, kiu'n sinjor'in'o Evelin'o promes'is pag'i ĉiu'jar'e por la nutr'ad'o kaj eduk'ad'o de Helka, ĝis kiam ŝi far'iĝ'os grand'aĝ'a.
—Tamen — komenc'is Janowa — ŝi send'is… Di'o est'u ben'at'a… mi pens'is. ke…
Ŝi inter'romp'is, ĉar apud ŝi, ĉe la tabl'o star'iĝ'is Helka. El la mal'lum'a kamer'o, kie ŝi balanc'is la infan'o'n, ŝi vid'is, kiam la mason'ist'o don'is al la edz'in'o la kovert'o'n kun la mon'o kaj aŭd'is la nom'o'n de si'a iam'a zorg'ant'in'o. Tuj re'ven'is ŝi'a iam'a viv'ec'o, ŝi de'salt'is de la lit'o de Janowa, apud kiu star'is la lul'il'o, kaj salt'is al la tabl'o, kun ruĝ'a vizaĝ'o kun bril'ant'a'j okul'o'j, rid'et'ant'a kaj trem'ant'a, sed de emoci'o, ne de mal'varm'o.
—De la sinjor'in'o — kri'is ŝi — de la sinjor'in'o… ĉu… ĉu…
Spir'o mank'is al ŝi.
—Ĉu la sinjor'in'o skrib'as i'o'n pri mi?
J'a'n kaj Janowa re'e rigard'is unu la ali'a'n, balanc'is la kap'o'j'n kaj ek'rid'et'is.
—Eh, vl mal'saĝ'a infan'o! Ĉu la sinjor'in'o skrib'as pri vi? Kia ide'o! Ŝi send'is mon'o'n por vi. Est'u dank'a ankaŭ por tio!
Helka tuj re'e pal'iĝ'is, mal'ĝoj'iĝ'is kaj, si'n kovr'ant'e per la pelt'o, for'ir'is al la forn'o. Wicek kapt'is la kovert'o'n kaj leg'is al Marylka la adres'o'n, skrib'it'a'n sur ĝi, Kasi'a dorm'et'is sur la benk'o, kun la kap'o met'it'a sur la genu'o'j de la patr'o. J'a'n, pren'ant'e la bank'a'n bilet'o'n el la man'o de la edz'in'o, komenc'is kun ŝancel'iĝ'o en la voĉ'o:
—Ebl'e… ni konserv'u por ŝi… por la temp'o est'ont'a… Por du'dek kvin rubl'o'j ni pov'as nutr'i la infan'o'n, kaj la ceter'a'j…
kolekt'iĝ'u…
—Kolekt'iĝ'u la ceter'a'j — respond'is Janowa, medit'e apog'ant'e la menton'o'n sur la man'o — sed, J'a'n, ne forges'u, ke oni dev'us nun aĉet'i iom da vest'o'j por ŝi…
—Vest'o'j'n? sed oni ja permes'is al ŝi kun'pren'i la tut'a'n vest'ar'o'n…
—Bon'a vest'ar'o! Ĝi taŭg'is por la palac'o, sed ĉi tie… Ĉio est'as tiel mal'dik'a, delikat'a… ĉu mi pov'as lav'i tia'n tol'aĵ'o'n… Pas'is apenaŭ unu vintr'o, kaj en la kofr'o rest'is nur ĉifon'o'j.
—Bon'e, do ni aĉet'u. Sed, vir'in'o, far'u neni'a'j'n mal'ŝpar'o'j'n por ĉi tiu infan'o… ŝi est'u vest'it'a kiel ni'a'j… kaj se rest'os iu groŝ'o, konserv'u ĝi'n por ŝi por la temp'o est'ont'a…
—Kiel ni'a'j infan'o'j, vi dir'as! Sed ŝi est'as tiel delikat'a! Se ŝi far'as unu paŝ'o'n sur la plank'o per nud'a pied'o, ŝi tuj komenc'as tus'i. Se ŝi port'as ĉemiz'o'n dum tri tag'o'j, ŝi plor'as. Mi demand'as: kial vi plor'as? ”La ĉemiz'o est'as mal'pur'a!” — dir'as ŝi.
La tut'a'n tag'o'n ŝi si'n lav'as, komb'as en la angul'o'j, kvazaŭ kat'in'o…
—Ŝi kutim'os — konklud'is J'a'n, tambur'ant'e sur la tabl'o per la fingr'o'j — ŝi kutim'os…
Dum la inter'konsil'iĝ'o de la mason'ist'o kun la edz'in'o pri Helka, la infan'o star'is antaŭ la forn'o kaj per la sen'bril'a'j okul'o'j rigard'is la esting'iĝ'ant'a'n fajr'o'n. Oni pov'is vid'i, ke ŝi profund'e medit'as pri io; post moment'o, kvazaŭ far'int'e kategori'a'n decid'o'n, ŝi re'turn'is si'n kaj, sen'bru'e mal'ferm'int'e la pord'o'n de la vestibl'o, ŝtel'ir'is el la dom'o… En la strat'o est'is mult'e pli lum'e ol en la dom'o, tamen la tag'o jam griz'iĝ'is, kaj la mal'varm'a nebul'o de la mart'a pluv'o plen'ig'is la aer'o'n per penetr'ant'a mal'varm'o. En la nebul'o, ĉe la rand'o'j de la strat'et'o'j kaj strat'o'j kon'at'a'j de ŝi, Helka glit'is en la komenc'o rapid'e, post'e pli kaj pli mal'rapid'e. Dum moment'o'j, tre lac'a, ŝi halt'is. En ŝi'a mal'vast'a brust'o mank'is la spir'o, la pied'o'j mal'bon'e vest'it'a'j lac'iĝ'is; kelk'e da foj'o'j ŝi eksplod'is per raŭk'a tus'o. Tamen ŝi ir'is kaj ir'is, ĝis fin'e. ŝi ating'is la ekster'urb'a'n strat'o'n, ĉe kies komenc'o, inter la arb'o'j, nun sen'foli'a'j, star'is la somer'dom'o de sinjor'in'o Evelin'o. Ŝi proksim'iĝ'is al la fer'a'j krad'o'j kaj rigard'is en la ĝarden'o'n! Ŝi ir'is antaŭ'e'n, al la pord'eg'o. En la pord'eg'o la pord'et'o est'is mal'ferm'it'a. Tie, en la profund'o de la kort'o, bril'is fajr'o en du fenestr'o'j de la flank'a konstru'aĵ'o, kie est'is la loĝ'ej'o de la pord'ist'o. Kred'ebl'e oni kuir'is tie la vesper'manĝ'o'n.
Antaŭ la flank'a konstru'aĵ'o la pord'ist'o dis'hak'is lign'a'n ŝtip'o'n en split'o'j'n. Est'is silent'e kaj sen'hom'e. La bat'o'j de la hak'il'o mal'akr'e kaj unu'ton'e son'is en la pluv'a nebul'o, el la lad'a pluv'tub'o flu'is sur la pavim'o'n de la kort'o mal'larĝ'a akv'a stri'o kun unu'ton'a murmur'o. Helka proksim'iĝ'is al la mur'o de la palac'et'o kaj en'ir'is en la ĝarden'o'n tra sek'a sabl'it'a voj'et'o. Tie ŝi halt'is antaŭ la ŝtup'ar'o de la alt'a balkon'o, sur kiu sinjor'in'o Evelin'o kutim'e sid'is la tut'a'j'n somer'a'j'n tag'o'j'n. Nun la ŝtup'ar'o, balkon'o kaj benk'o'j, ĝi'n ĉirkaŭ'ant'a'j, est'is kovr'it'a'j de pluv'o. Helka komenc'is supr'e'n'ir'i la ŝtup'o'j'n; la akv'o plaŭd'is sub ŝi'a'j parizaj bot'o'j. Subit'e ŝi ĝoj'e ek'kri'is kaj per am'a gest'o etend'is ambaŭ man'o'j'n. El sub benk'o, el angul'o de la balkon'o. kie li kuŝ'is kun'tir'iĝ'int'a kaj simil'a al silk'a volv'aĵ'o, tremp'it'a en kot'o, Elf si'n ĵet'is al ŝi kun akr'a pep'ant'a boj'ad'o. Li ne re'kon'is ŝi'n en la unu'a moment'o, ĉar li'a'j long'a'j har'o'j, mal'sek'a'j, implik'it'a'j, preskaŭ tut'e kovr'is li'a'j'n okul'o'j'n. Sed kiam ŝi ek'parol'is al li kaj sid'iĝ'is antaŭ li sur la mal'sek'a'j tabul'o'j, li salt'is sur ŝi'a'j'n genu'o'j'n, kaj pep'ant'e de ĝoj'o, komenc'is lek'i ŝi'a'j'n man'o'j'n kaj vizaĝ'o'n. La est'aĵ'o ankaŭ est'is mal'gras'iĝ'int'a, glaci'iĝ'int'a, kred'ebl'e mal'sat'a, mal'pur'a…
—Kar'a Elf! Elf! Mi'a am'at'a, mi'a or'a hund'et'o.
Ili kares'e si'n prem'is unu al la ali'a kaj si'n kis'is.
—Elf! Kie est'as la sinjor'in'o? Kie est'as la sinjor'in'o? For'est'as ni'a sinjor'in'o, for'est'as, for'est'as!
Ŝi lev'iĝ'is, kaj port'ant'e la hund'o'n en si'a ĉirkaŭ'pren'o, proksim'iĝ'is al unu el la fenestr'o'j, rigard'ant'a'j la balkon'o'n. Ŝi sid'iĝ'is sur la benk'o, sed tuj ŝi salt'e lev'iĝ'is.
—Ni rigard'u tra la fenestr'o, Elf! Ni vid'os, kio okaz'as en la ĉambr'o'j… Ebl'e tie est'as la sinjor'in'o… ebl'e ŝi vok'os ni'n…
Ŝi ek'genu'is sur la benk'o. La akv'o, abund'e amas'iĝ'int'a sur la konkav'a tabul'o de la benk'o, plaŭd'is sub ŝi'a'j genu'o'j. Ŝi ne atent'is tio'n.
—Rigard'u, Elf, rigard'u!
Ŝi lev'is la hund'o'n kaj apud si'a vizaĝ'o al'prem'is la krisp'a'n kap'o'n al la fenestr'a vitr'o.
—Vi vid'as, Elf… Ĉio est'as, kiel iam… la punc'a'j flank'a'j kurten'o'j, tiel bel'a'j… kaj tie la grand'a spegul'o, antaŭ kiu la sinjor'in'o iu'foj'e vest'is mi'n… kaj tie… tra la mal'ferm'it'a pord'o oni vid'as la manĝ'o'ĉambr'o'n… Ŝi ek'silent'is; ŝi manĝ'eg'is per la okul'o'j ĉio'n, kio'n ŝi pov'is rimark'i en la intern'o de la loĝ'ej'o.
—Ĉu vi vid'as, kar'a Elf, la balanc'ant'a'n seĝ'o'n… kiel komfort'e oni sid'as sur ĝi… Iu'foj'e mi sid'is kaj balanc'is mi'n… tut'a'n hor'o'n… kaj mi'a pup'o, la grand'a, si'n balanc'is kun mi…
Elf lac'iĝ'is de la ne'komfort'a situaci'o, el'glit'is el sub ŝi'a brak'o kaj fal'is sur la benk'o'n. De'glit'is sur ĝi'n ankaŭ baldaŭ la knab'in'o.
—Ah, kar'a Elf! Vi kaj mi… est'is iam tie…
Ŝi sid'is en la akv'o. Ŝi'a vest'o est'is tiel satur'it'a de la mal'sek'ec'o, ke ŝi sent'is mal'varm'a'j'n flu'o'j'n sur la dors'o. Ŝi'a'j pied'o'j, preskaŭ nud'a'j en la parizaj bot'o'j, rigid'iĝ'is. Tamen ŝi sid'is kaj prem'is kares'e al si'a brust'o la mal'gras'a'n, mal'sek'a'n Elf'o'n, kiu de temp'o al temp'o lek'is ŝi'a'j'n man'o'j'n.
—Kar'a Elf, tie, kie nun est'a'n tiom da kot'o, somer'e est'as herb'o, sur kiu tiom, tiom da foj'o'j mi sid'is kun la sinjor'in'o kaj kun'met'is buked'o'j'n. Ĉu vi memor'as, Elf, Ital'uj'o'n? Est'is mi, kiu pet'is la sinjor'in'o'n, ke vi vetur'u kun ni! Kiel bel'e est'as tie, ĉu ne ver'e? Varm'e, verd'e… la sun'o tiel lum'as… la safir'a ĉiel'o, super la mar'o flug'as tiel grand'a'j, blank'a'j bird'o'j… Kaj ĉu vi memor'as, kiel tim'is fraŭl'in'o Czernicka navig'i sur la mar'o?
Kie est'as nun fraŭl'in'o Czernicka? Ŝi for'vetur'is kun la sinjor'in'o. Kaj ni, kar'a Elf, plu neniam for'vetur'os kun la sinjor'in'o…
neniam… neniam…
Pez'a, ŝton'a dorm'em'o ek'reg'is ŝi'n. Ŝi klin'is la kap'o'n al la dors'o de la benk'o kaj ek'dorm'is, ĉiam fort'e ten'ant'e ĉe la brust'o la dorm'ant'a'n hund'o'n. Far'iĝ'is pli kaj pli mal'lum'e; ek'silent'is la hak'il'o de la pord'ist'o, en la fenestr'o'j de la flank'a konstru'aĵ'o esting'iĝ'is la bril'o de la fajr'o, et'a, dens'a pluv'o sen'ĉes'e fal'is sen'bru'e sur la ter'o'n, kaj nur ĉe la angul'o'j de la palac'et'o el la pluv'tub'o'j flu'is kun unu'ton'a murmur'o mal'larĝ'a'j akv'a'j stri'o'j.
Ĉirkaŭ la nokt'o'mez'o la mason'ist'o J'a'n vek'is per frap'o'j la pord'ist'o'n kaj ricev'is respond'o'n, ke efektiv'e li vid'as de temp'o al temp'o la infan'o'n, kiu for'las'is vesper'e li'a'n dom'o'n. J'a'n supr'e'n'ir'is kun lum'ig'it'a lantern'o la balkon'o'n kaj apud unu el la benk'o'j halt'is, kvazaŭ ŝton'ig'it'a. Li star'is, rigard'is, balanc'is la kap'o'n kaj, oni ne sci'as kial, frot'is la okul'o'j'n kvazaŭ ne'vol'e per si'a dik'a man'o. Post moment'o li lev'is per si'a'j fort'a'j brak'o'j la knab'in'o'n, kiu vek'iĝ'int'e, dorm'em'a, plor'ant'a kaj mal'fort'a mal'lev'is si'a'n febr'e ruĝ'a'n vizaĝ'o'n sur li'a'n brak'o'n. Li port'is ŝi'n mal'supr'e'n de la balkon'o kaj per rapid'a'j paŝ'o'j ir'is kun ŝi hejm'e'n. Pren'ant'e la knab'in'o'n, li ĵet'is for hund'o'n, kiu dorm'is sur ŝi'a brust'o. La hund'o silent'e ir'is re'e sub la benk'o'n kaj, mal'ĝoj'e sopir'ant'e, si'n kun'volv'is sur la mal'sek'a plank'o de la balkon'o.
E'libr'o
http://www.omnibus.se/ink'o
ISBN 91-7303-008-2